Muga garestia

Garai batean, Irundik Hendaiara edo alderantziz paketeren bat postaz igorri eta, burokrazien eskaera zorrotz eta lan txukunaren ondorioz, ibilbide hau egin behar izaten zuen: Irun-Madril-Paris-Hendaia; edota Hendaia-Paris-Madril-Irun.

Egoera absurdu hori konpondu egin zen, Hendaia zein Irun posta-eskualde berean kokaturik, antzeko zerbait.

Baina Europa barruko mugek zurrun diraute hainbaten eta hainbaten jokabideetan: lehengoan Hendaian bizi den nire lagun batek, dei diezaiogun Oier, altzari bat erosi zuen Donostian. Altzaria etxeraino eramateagatik, ordea, 60 euro gehiago nahi altzari-saltzaileek: “Es que Hendaya es Francia, de modo que nos situaríamos ya en otro país.” Huelva edo Lleidan bizi izan balitz, doan eramango liokete, “porque a fin de cuentas nos quedamos en España”.

Oierrek ezetz esan zien, 60 euro horiek erantsiz gero ez ziela altzaria erosiko. 700 euro balio dituen arren, salmenta oparoa alajaina krisi-garaiotan, dendariek ez zuten atzera egin.

Hiru egun eman zituzten komunikazio barik, harik eta Oierri estrategia egoki bat bururatu zitzaion arte. Altzaria Iruneraino ekartzeko eskatu zien dendakoei, “hasta la frontera con Francia”, eta Irunen Oierrek berak jaso eta bere kabuz garraiatuko zuen Hendaiaraino. Altzari-dendakoek garraiolariaren mugikorraren zenbakia eman zioten.

Egun seinalatuan, Oierrek garraiolariari deitu eta galdetu zion ea enpresakoa ote zen ala azpikontratatua. “Azpikontratatua”. “Zure nagusiei deus ere esan gabe altzaria Hendaiaraino ekartzen badidazu 40 euro emango dizkizut”. “Ados”. Eta horrelaxe konpondu ziren.