Montaignek bere buruaz: Vasco
1581ko pazkoan, badoa Montaigne Lorette-ko Notre-Dame-ri debozioak egitera. Heldu denerako, ordea, ofrendek eta zinopariek dena betea dute ofrenda-gunea; hala ere, azkenik, eskupeko handia tarteko, Montaignek erretaula bat kokatzeko toki apur bat erdietsi du. Zilarrezko lau figura daramatza itsatsirik: bere emaztea, alaba Leonor, Ama Birxina... Laugarrenak Montaigne bera irudikatzen du, eta idazleak hauxe inskribarazi du halaber zilarrezkoa den azpialdean: "Michael Montanus, Gallus Vasco".
“Ez ‘Burdigalensis’, baizik ‘Vasco’”, kexu da Jean-Marie Planes "Montaigne est-il bordelais?" artikuluan. Baina ez larregi hunkitu, aldi eta alde hartan "Vasco"k "Gaskoi" esan nahi baitzuen. "Gascon", edozein gisaz, "Basque" bezala, "Vascon"etik dator.
Montaigne XVI. mendean bizi izan zen arren, XXI. honetako euskaldun askori hurbilagoa zaigu bezperako eta alboko Baroja, Unamuno, Pinilla edo Kureishiren "Intimitatea" baino, besteak beste ezohiko grazia zuelako eskolastika giro hartan bere zakilaren txikitasuna aipatzeak. Aldiz, gaur egungo "biluzte zirraragarri" literarioak ez dira telezaborraren gainean autozaborra pilatzea baino, sinonimoen hiztegia erantsirik.
Hurbiltasunarena, dena den, irizpide lausoegia da, ia edozertarako txarra, eta arriskutsua, Fred Vargasek gaztigatzen digunez: “Beranduegi duzu, behialako mutiko hark barka zaitzan. Mutikoa gizondu baita honezkero, eta hurbildu egin zaizu." Kontuz.
Montaigneren amaren familia judu marranoa zen. Calatayuden zeuzkan sustraiak, eta Espainiatik egotzi zuten. Ama-semeak ez ziren batere ongi konpontzen. Aitaren abizena “Eyquem” zen, arrunt erabilia Girondan, germaniar jatorrikoa; “Aighelm”etik dator; “Aig”: jabetza eta “Helm”: kasko. Aitaren aldetiko birraitonak Ramon zuen izena, XX. mendeko hirutasun sainduak bezala Espainian: Ramón Gómez de la Serna, Ramón María del Valle-Inclán, Juan Ramón Jiménez.