Makrokontzertu batean

Amy Winehouseren kontzertuan, Argandan, joan den ostiralean, bazetorren “Wake up alone”, ñabarduraz beteriko abesti delikatu bat, arreta osoa eskatzen dizuna, hasi da kantua eta tipo batek “aizu, barkatu, bultzatu zaitut” (“oye, perdona, que te he empujado”).

Ni ohartu ere ez nintzen egin balizko bultzakadaz, atseginak zaizkit kontzertuetako bultzadak, autobusetako igurtziak adina, eta abesti baten barruan zaudenean bost axola gorabehera horiek.

“Baina azaldu nahi nizuke ez zaitudala bultzatzeagatik bultzatu, baizik ni ere bultzatu nautelako, eta gainera ez letorkidake txarto apur bat aurreraxeago kokatzea” (“pero quiero explicarte que no te he empujado por empujarte, sino porque a mi vez he sido empujado y además no me vendría mal situarme un poco más adelante”).

“Lasai, ondo da, eskertuko nizuke ñabarduraz beteriko abesti delikatu hau entzuten uztea, adiskide” erantzun nion.

“Ba zure itxuragatik ziurtatuko nuke Shakirazaleagoa zarela Amyzalea baino” (“pues dado tu aspecto juraría que te va más la Shakira que la Amy”).

Bermeotik Madrileraino minutu horien bila joan eta tipo komunikatibo horren erruz alferrik galdu. Handik pixka batera, nigandik oso hurbil, kuadrilla bat oihuka: “¡yo soy españool, yo soy españool!”. Ezin “You know I’m no good” aditu.

Abestia bukatutakoan, tentsioa askatzeko eta bide batez laguntza eske edo, “Amyyyy!!!” garrasi egin nuen. Iruditu zitzaidan so egin zidala, esanez bezala “pazientzia, lagun euskaldun hori, niri ere bidegabeki espetxeratu didate senarra, nire Blake, nire Arnaldo”.

Gero morroi batzuk tirolina izeneko txikota batzuetara lotu eta atzera eta aurrera labandu ziren Rock and Rioko zerutik. Amyk harri eta belarri begiratzen zien.

(Bob Dylanek atzo berdin. Nacho Gay El Mundoko blogariak kontatu duenez, "ante sus narices pasa un tipo volando sobre una tirolina. Le mira y con el gesto dice: 'Gilipollas'".)

Amy Winehousek ia beti oparitzen ditu Bis bi. Espainiatik berriz ziztuan ospa egin zuen.

Biharamunean Madrilgo egunkarietan Winehouseri hoztasuna leporatu zioten ez zuelako Bisik eskaini, ez zelako kontzertu ostean Madrilen parrandan geratu (ordea, artikulu berean zioten poliziak etxean atxilotua duela, etxetik soilik irten daiteke kontzertua ematera, ondoren berehala buelta) eta ez zituelako futbolean Europako Txapeldun izateagatik zoriondu.

Susmoa dut bultzakadaren azalpenak eman zizkidana izan zela horrelakoak idatzi zituen kazetarietako bat. Baina baliteke, eta okerragoa litzaiguke, tankera horretako komunikatibo piloa ibiltzea, beste barik, Espainia aldean.

Makrokontzertuetan entzule askok emanaldi osoan behin ere ez diote artistari begiratzen, beren ahotik kanporatzen dituzten zozokeriekin liluratuta. Beren kalaka artistaren perlen pare jartzen dute, ez dira miresteko gai, berdinkeria inposatzen dizute.

Aitzitik, Plateruenan Gu ta gutarraken despedidan edota Bermeoko Kafe Antzokian Ueken kontzertuan ez zebilen berritsukeria harroputz itogarri hori.

Makrokontzertuan baino harreman intimo sakonagoak izan nituen Amy Winehouserekin Alsa autobusean, etxera itzultzean, bere abestiak MP3an entzunda.