Lukrezio eta Sarrionandia
Filosofiako liburu handienek, berek bakarrik sortu eta osatzen dute genero bat
Non kokatu "Gauzen izaeraz", Spinozaren "Etika", Nietzscheren "Horrela mintzatu zen Zaratustra"?
Zer arraio dira, poesia, matematika, metafisika, eldarnio?
Edonola ere, liburuok kezka eta harridura gai nagusi bat izaten dute, izenburuan ageri ez dena baina obra osoan barrena dantzan dabilena: Etika-k, amodioa; Arrazoimen hutsaren kritika-k, denbora; Zaratustra-k, bizitza.
Eta Lukrezioren "Gauzen izaeraz" zoragarriak, mugimendua.
Hainbat zentzutan gogorarazten du "Gauzen izaeraz"-ek "Lagun izoztua", eta Lukrezioren sentsibilitateak Sarrionandiarena, edo alderantziz: alde batetik, biok sentitzen dute mundua arrotz; bestetik, biok dute sentsibilitate izugarri bat, gaixotia ia, dagoen guztiaren mugimendua, nabaria zein ezkutua, sumatzeko; "dagoen guztiaren" barik hobe "dabilen guztiaren".
Gainera, bai Lukreziorentzat eta bai Sarrionandiarentzat, garbi dago zein den funtsezko mugimendua, nora doazen maite ditugun gauzak: beherantz, alegia, pikutara.
Azkenik: Sarrik Lukrezioren liburuko "Maite kontuez" ataleko zati bat izkiriaturik aurkitutako bere poematzat du, eta itzuli egin du.
Lukrezio Sarrionandiak dioenez, maitaleak ezin du maitea guztiz bereganatu, ezin du bere amodioa guztiz ase. Gosea ase dezakegu, janariak leku jakin bat betetzen duelako gure gorputzean. Aldiz, maitearen simulakroak baino ez ditzakegu geureganatu, ezpainetan pasioz haginka egin arren, ezin sutsuago besarkatu arren. Hazia isuri ostean ere, berehala dator berriro maitegrina.
Azken batean, bakarrik gaude.