Kristori injekzioak behin eta berriz ipini, berpiz dadin

Talde-arimaren ekimen berri honetarako apaiz-enda berri bat asmatu beharko da, apaiz judua ez bezalakoa. Honek ez baitzuen ez unibertsaltasunik ez azkenkirik, tokikoegia zen, eta zerbaiten zain zegoen oraindik. Apaiz kristauak hartu beharko du apaiz juduaren ordea, bi-biak itzuliko dira Kristoren aurka. Kristo protesirik okerrenaren mendean jarriko dute: talde-arimaren heroi bilakatuko dute, talde-arimari berak inoiz eman nahi izan ez ziona bihurtzera behartuko dute. Edo, hobeki esan, Kristok beti gorrotatu izan zuena, kristautasunak emango dio: talde-ni bat, talde-arima bat. Patmoseko Joanek bere ahalegin osoa jartzen du bihurrikatze honetan: “Aginte-tituluak beti, inoiz ez maitasun-tituluak. Kristo beti da konkistatzaile, ahalguztidun, suntsitzaile ezpata distiratsudun, gizaki-suntsitzaile, heriotza-zaldien pikabuztanetara heldu arte. Inoiz ez Kristo salbatzailea, inoiz ez. Apokalipsiko gizakiaren semea lurrera aginte berri eta izugarri bat ekartzera jaitsi da, Ponpeio, Alexandro edo Zirorena baino handiagoa. Atzera eginarazi eta edozein asmo erauzten duen aginte izugarria... Zur eta lur uzten duena...” Hori lortzearren, Kristo berpiztera behartuko dute, behin eta berriro jarriko dizkiote injekzioak. Kristo, ez zuena epaitzen, ez zuena epaitu nahi, Epaitze-sistemaren funtsezko osagai bihurtuko dute. Ahulen mendekuan edo aginte berrian puntu zehatzetan kokatzen baita epaimena, gaitasun espantagarria, eta arimaren ahalmen nagusi bilakatzen da. (Filosofia kristau baten arazo txikiaz: bai, bada filosofia kristau bat, baina ez du sineste-moldeak erabakitzen, baizik epaimena ahalmen autonomotzat hartzeak, kari honetara Jainkoaren sistemaren bermearen beharrean baita.) Irabazi egin du Apokalipsiak, inoiz ez dugu epaitze-sistematik irtetea lortu. “Eta tronu batzuk ikusi nituen, eta bertan jesarri zirenei epaitzeko ahalmena eman zitzaien.”