Kristauak

-Politeista (Epikuro), panteista (Plotino, Spinoza), teista (San Agustin), fideista (Tertuliano, Montaigne), deista (estoikoak, Voltaire, Kant), agnostiko (Hume, Darwin), ateo (Marx, Nietzsche, Freud, Sartre, Zizek, Onfray)  

-Grekoentzat: unibertsoa betierekoa da, ezer ezin da ezerezetik sortu; kristauak: une jakin batean Jainkoak mundua ezerezetik sortu zuen, nahi izan zuelako: mundua ez da beharrezkoa, baizik eta kontingentea, ez da ezinezkoa ez izatea

-Grekoentzat, giza denbora ere funtsean biribila, ziklo naturala, errepikatzea; estoikoen ekpirosisa; aldiz, kristauek denbora natural biribilean giza denbora historikoa txertatzen dute, gezia, historia beti berria

-Grekoentzat, ez dakielako jokatzen du gizakiak txarto; kristauentzat, berriz, berez delako bekatari du gizakiak gaizkirako joera (eta bihotz oneko tentela zeruan sartuko da, bere adimen indartsua txarrerako darabilena ez bezala)

-Kristauak agertu zirenean, grekoen artean Jainkotasunaren irudi nagusia estoikoena zen: Jainkoa unibertsoaren harmonia da, kosmosaren ordena logikoa

-Jainkoaren definizio kristaua, berri-berria: “Hasieran hitza zen (“logos”) eta logosa haragi bilakatu zen” (San Juan, lehenbiziko esaldia); erromatarrak harri eta belarri: gizon bat da Jainkoa, Palestinako arotz bat? Gure enperadorea balitz, bederen…

-Kristauen Jainko ahula, negar egiten du, gurutziltzatu behar duten arren ez du bere burua defendatzen, bere burua abandonatua sentitzen du: San Pauloren hitzetan, eskandalua juduentzat, eromena grekoentzat

-Fede umila arrazoi harroaren aurka (San Agustin); arrazoia, fedearen zerbitzari; filosofia erlijioarena

-Arrazoiaren erabilera berria: batetik, parabolak eta oro har idazki sainduak artez ulertzeko (hermeneutika); bestetik, zientzia bultzatzeko, naturaren distiran jainkotasunari antzemateko (Galileoren aurkakoa ez da Elizak Historian erakutsi duen jarrera bakarra: Ratzinger: zientziak Jainkoarengana garamatza)

-Eskolastika: filosofiak bizimodu izateari utziko dio eta ikasgeletara erretiratuko da: kontzeptuen azterketa teologiko intelektual izatera mugatuko da aurrerantzean

-Aristotelesentzat, bertutea talentu natural potentzialen mamitzea da; tentuz haatik: “begi bertutetsua” eta “belarri bertutetsua” ere aipatzen ditu, distantzia berdinera muturreko miopiatik eta hipermetropiatik edota gorreritik eta galbaherik ezetik; edota zaldi bertutetsua

-Aristotelesentzat, bertutea dohain natural bat gauzatzea da; aldiz, kristauentzat bertutea naturaren aurkako borroka da funtsean; naturak batetik alferkeriara garamatza (alferkeria da bizio ororen ama, kristau inspirazioko esaera; aristokrata alferren kristau kritika); eta bestetik egoismora; ordea, etika gehienek egoismoa gainditu eta besteen alde jokatzeko eskatzen dute

-Grekoentzat bada hierarkia natural bat eta giza hiriak, giza legeak, politikak eta zuzenbideak, hierarkia natural horren ispilu behar du (Platonen hiru klaseak) 

-Kristauentzat, garrantzitsua ez da herentzia naturalez jaso duzuna, baizik eta horrekin zer egiten duzun; talentu handia txarrerako erabil liteke; eta ez bada lantzen, usteldu egiten da

-Kristauak izango dira lan egiten lehenbizikoak, beren gaitasunak garatu eta gauzatzearren; fraideak monasterioetan galletagintzan; antzinatean esklaboak zituzten, jauntxo feudalek ere ez dute lan egiten; Frantziako Iraultzaren ostean zabalduko da lan egin behar orokorra

-Luc Ferry: grekoen etika aristokratikoa da funtsean; kristau etika berriak, berriz, talentuen parabolan adierazia, humanismo modernoa ekarriko du: giza eskubideetan gauzatuko da eta desberdintasun naturalak orekatzen eta zuzentzen ahaleginduko da; kristautasunaren ondorioz omen ditugu gaur egun duintasunari dagokionez berdintzat Einstein eta atzeratu koitadua

-Etika laikoa; filosofiak, hein batean, erlijioen sekulartze; kristautasunak laikotasunera igarotzea ahalbidetzen du; arazoak, noski: Erdi Aroa aristokratikoa eta oso kristaua da aldi berean; apaiz errefraktarioak Frantziako Iraultzaren aurka, eta iraultzaile asko oso antikristau; F. Furet: bigarren mundu gerraren ostean onartuko dute katolikoek benetan lehenbizikoz demokrazia

-Are, kristautasuna ateismorako bide? (Zizek) Jainkoa gurutzean hil zen, hitzez hitz ulertu behar da: honezkero ez dago Jainkorik; apostoluen taldea, alderdi komunistaren ernamuin

-Kristau probidentzia; estoikoen probidentziarekin haustura; estoikoen Jainkoa itsua da, hotza, bere ezinbestekotasuna onartzea baino ez du estoikoak; aitzitik, Jainko kristaua pertsona bat da, otoitz egin diezaiokezu eta jaramon egingo dizu; kristauen berpizte-promesa arrakastatsua

-Esanguratsua: probidentziaren interpretazio desberdina dela eta, Marko Aurelio enperadoreak, azken estoiko garrantzitsuak, Elizaren lehen guraso San Justinoren heriotza-zigorra izenpetu

-Hiru maitasun: Eros (desira, falta, Sinposioa, Lukrezio); Filía (adiskidetasuna, Aristoteles eta Epikuro, edota Spinozaren maitasuna: poza norbaiten existentzia hutsagatik, atzera maita zaitzaten bilatzen ez duzunean); eta, bereziki kristaua, Agapé (Simone Weil, atzere egin eta erretiratzen den maitasuna, bere burua adierazteari uko egiten diona maitea lasai uzteko, maitasunagatik maitearekin elkartzeri uko egiten diona)

-“Agapé” hitzaren bidez Jesusek arameoz erabiliriko “maitasun” grekora itzultzen ahalegindu ziren, grekoa baitzen garai hartako ingelesa, edo internet; eta “Jainkoa maitasuna da”, edo “maitatu etsaia” ezin ziren “eros” edota “filía”ren bitartez itzuli; agapé, etsaia maitatzeraino iristen den sentimendua, gorroto dizuna maitatzeraino

-Beste hiru ikuspuntu amodioaz: batetik, pasiozko maitasuna, inplikazio afektibo gogorra, Orfeo eta Euridize, tragikoa, beti bukatzen da gaizki (besteak beste, bikotekideetako bat bestea baino lehen hilko delako nahitaez); bestetik, eta ondorioz, estoikoen eta budisten desatxikimendua, monakotzaren laudorioa, ez sufritzearren

-Hirugarren, kristauen iraultza: lotura afektiboaren eta gorputzezkoaren alde; indartsuagoa da maitasuna heriotza baino; gorputz loriatsuen berpiztea; kristau maitasunean, eros eta atxikimendua ere integraturik: bikotekidea Jainkoarengan maite duzu, bikotekidearen zati eternala maite duzu, eta beraz atxikimendua ez da oinaze-iturri, hil ostean iraungo duen aldea maite baituzu; eta gorputzak ere hil ostean iraungo du; Nietzsche gorabehera, katekesiaren araberako kristautasunak gorputzaren maitasuna onartzen du

-Zer gorputz berpizten da ordea, zein adinekoa? Jainkoarengan sakonkien maite izan duzun aurpegia eta irribarrea aurkituko dituzu betierekotasunean, mundualdian gar sakraturik intentsuenarekin maite izan duzun gorputza

-Etsaia maitatu: ez soilik kanpoko pertsona, baizik eta zure baitako kezka, susmoa, errua, beldurra maitatu, oroitzapen mingarriak maitatu, eritasuna maitatu, oztopoa maitatu; inor errudun sentiarazi nahi dizun indar sakratuari: zatozkit nahi izatean, lagun, beti izango duzu nigan txoko abegitsu bat. Maite duzunaz bakarrik baitzara libre

-Deabrua, aingeru eroria; Jainkoak maitasunean elkartzen gaitu eta deabruak, berriz, bereizi; bestalde, deabruak fededunarengan zalantza txertatzen du Jainkoaren promesen sinesgarritasunaz (sugea, Eva, Adan); eliza katolikoa eta deabrua; kontatu gure etxean jazorikoa; exorzismoa Vatikanoan eta Bizkaian

-Psikoanalisia sendatzen ahalegintzen da gizakiari berezko zaizkion durduza metafisikoei erantsiriko soberakin neurotikoak; baina indibidualak dira psikoanalisiak sendatzen dituen fobiak, depresioak, neurosiak, histeriak, paranoiak

-Hala ere, psikoanalisiaren araberako sendatze oso baten ostean ere, hortxe diraute betiko ezinegonak, gizaki guztioi dagozkigunak, esaterako heriotzaren beldurra; horiei egiten diete aurre, zeinek bere bidetik, filosofiak eta erlijioak

-Espiritualtasun laikoaren edo filosofiaren salbabidea autonomoa da: nork bere arrazoimena erabiliz uxa dezake arimako kezka eta oinazea

-Azkenik, erlijioak, ia beti, gizakiari ukoa eskatzen dio bere arrazoiari, bere barrua hustea Jainkoak bete dezan, Jainkoarenganako fedea (fidatzea, konfiantza)

-Kristautasunari kritika: heteronomotasun, proiekzio, fetixismo, opio, mendeku-gose, nihilismo, lilura, neurosi kolektibo, eritasun

AGORA IKUSI