Katastrofismo ilustraturantz

Postmodernitateak oinarriari agurra adierazten du, eta kontakizun handien haustura, egia da, baina ez da metanarrazioen puskatzea aldarrikatzera mugatu, ez da soilik barne hausturaz aritu: Frédéric Wormsek azpimarratu duenez, hizkuntzari dagozkionak baino sakonagoak izan baitira haustura horiek.

Postmodernitatearen auziaren urteak hiesak markatu izanak, hiesaren maisutza luze sakonak, eragin du, hein batean eta besteak beste, noski, mundua gero eta lauso eta anbibalenteago ager dakigun, gero eta kutsatuago, eta gure arteko askok mundu horri ematen dion erantzun eszeptiko desorientatua. Behin aurrerapenaren ilusioa itota bizirauteak kezkatzen gaitu, eta etorkizuna ez dugu promesaz beterik ikusten baizik mehatxuz, beldurgarri baitzaigu itxaropentsu baino gehiago. Ez dugu espero gauzak hobetu daitezen, baizik ez dezaten okertzen jarraitu. Zentzu horretan, postmodernitatea haustura bezainbeste izan da trantsizio, 60ko susperraldi alaiaren eta gure orainaldi honen arteko trantsizio.

Izan ere, negatiboaren xerkatzea ez ote da gure garai honetan garrantzi deigarri batez jabetu? Ematen du eginbeharrik premiazkoena gaitz komunen detektatzea eta prebentzioa zaigula, naturalak zein historikoak, ekologikoak eta politikoak. Are, premiazko eginbehar ez ezik gure garaiaren berezitasun nagusi ere bagenuke gaitzak detektatzeko grina hori, Jean-Pierre Dupuyk “katastrofismo ilustratu” bataiatu duena, ezinbesteko baldintza etorkizunen bat ukan nahi bagenu.