Irakaskuntza, saindutze bide

Egia da gure agintarien hizkera irakasleoi buruz ari direlarik esker on hipokritaren generoan sartzen dela. Bushena bezalakoa da marineak Irakera bidaltzean, edo Zapaterorena legionarioak Afganistanera: “Hori duk eta motel, animo, benetan heroikoa da zuena, herriak bihotzez eskertzen dizue ahalegina, ikaragarria da aberriaren alde egiten duzuena, inoiz ez zaituztegu ahaztuko. Baina, hori bai, nire seme-alabaren bat Irakera edo Afganistanera, ezta pentsatu ere”.

Irakaskuntzan sartzen direnei ere gero eta jende gehiagok begiratzen die misiora edo gerra arriskutsuren batera joango balira bezala. Bihotzez eskertzen digute, batez ere zama hori gu bezalako tutuluok gure gain hartuta, beraiek ez dutelako hartu beharrik.

Ordea, arriskuan loratzen da salbabidea.

Oro har, zuk zartakoa, iraina, eztenkada pairatzen duzularik, besteren bati igaroarazteko joera izaten duzu. Tratu txarren emalea, tratu txarra jasandakoa izaten da eskuarki. Hori armadan garbi dago arauturik: kapitainak du komandantea iraindu edo zigortzeko eskubidea, komandanteak koronela, koronelak sarjentua, sarjentuak soldadu xehea. Eta azken honek, pilaturiko zigor eta irain mordoa amorru gogorrez bideratu beharko du etsaiaren aurka.

Jesukristo bezalako sainduak, berriz, laidoen eta jipoien joan-etorria geldiarazten dutenak lirateke. Jo nazazu, irain nazazu, baina nik katea etengo dut, nire baitan atxikiko dut zartakoa. Etengabe eta gogorki lintxatuko nauten arren, ez diot eztena besteri pasaraziko.