Intzestua: halabeharra ala zoria?
Irakurri ditudan azkeneko hiru narrazioetan nebarreben arteko intzestua da kontakizunaren bihotza.
Paul Austerren Ikusezin, Xabier Mendigurenen Vikingoen sorterrira-ko ipuinetako bat, Galeperrak, eta Jim Thompsonen Amorruaren ume.
Ikusezinen, Adam Walkerrek kontatzen ditu arreba Gwynekikoak. Betidanik izan dute erakarmen handia elkarrengana. Anaia txikia erreka batean itota hil zitzaien, tragedia biziki traumatikoa familia osoarentzat. Adamek 14 eta Gwynek 15 urte dituztenean elkartzen dira lehenbiziko aldiz, eta edozer egiten dute, sarketa izan ezik. Hamar bat urteren buruan berriz anaia txikiaren heriotzaren urteurrenean berriro ekiten diote baina oraingoan sarketa eta guzti. Eta gauero egingo dute hurrengo bi hilabeteetan. Zinez maite dute elkar. Adamek behintzat ez du beste inor maiteko arreba adina. Intzestu harreman honetan sentimenduak garrantzi berezia du, sentimenduen adierazpen finak, beste bietan ez bezala. Sekretua gordeko dute baina ez dira errudun sentituko. Hori bai, harremanaren berri nebaren bitartez dakigu, baina gero arrebak ukatu egingo du, nebaren amets lizunak direlakoan.
Galeperrak-en ere bada aldez aurreko erakarmena, Kepak arreba Nerea zelatatzen du gauez arropa eranzten duenean, eta Nereak nahita uzten du logelako atea erdi irekita arazo barik zelatatua izateko, baina arrebarenganako grina zoroa galeperrek pizten diote Kepari. Kontakizunaren hasieran Nerea galeper hiltegian lanean ezagutzen dugu, Kepari erakutsi egiten dio eta hau, hiltegitik nazkatuta bezain beldurtuta bezain berotuta irten, etxera erabat jota heldu, komunean goitika egin eta zoroki masturbatuko da. Gero, Nerearen lanpostu finkoa ospatzeko galeperrak dauzkate lehenbiziko aldiz etxean bazkaltzeko. Aldi berean, aitak zigarroa erretzeko baimena ematen dio alabari. Kepa berehala mahaitik altxatu eta komunera goitika egitera. Ondoren, logelara doala sumatzen du Nereak. Kepak jateko astirik izan ez duen postreko yogurra eramaten dio, aldi berean beste eskuaz zigarreta erretzen doala. Iristen denean, neba ohean aurkitzen du, urduri, errudun. Izara kolpez altxatu eta aldizkari porno bat ikusten du, ohartzen da nebaren eskulana eten duela. Barre egin, eta yogurra bertan utzi eta jateko aginduta alde egingo du gelatik. Hurrengo batean ordea yogurra eraman eta “neronek bukatuko diat” diotso eta esku batekin zigarreta hustuko du, eta bestearekin Keparen purua.
Amorruaren ume-n, azkenik, nebarreba beltzek medikua dute aita, eta giro harroxkoa etxean, soilik behar bezalako jendearekin harremantzen dira, ahal izanez gero zuri aberatsak; hala ere, narratzaile beltzak kontatzen duenez, beltzek ezin izaten dituzte beren irrika basatienak baretu eta bideratu. Hasieran, jendeak zerbait arraroa sumatzen du nebarreben artean. Ez baita ulergarria neba hain menpean edukitzea arrebak. Gero, protagonistak berariaz mozkortu eta bultzatzen ditu larrua jotzera. Jim Thompsonen eszena gordin horietako bat dugu, nebarrebak zeharo mozkortuta, arreba lau hankatan eta neba popatik ematen, protagonistak argazkiak ateratzen dizkien bitartean gero aita trepalari handiputza izorratzeko.
Ba ote du zentzuren bat gertaera mota jakin bat behin eta berriro agertzeak zure bizitzan, esaterako hiru liburu irakurri segidan eta hiruretan intzestua izatea gai nagusi? Interpretatu behar al da? Bilatu behar al da pilatze horretan Jainkoak, patuak edo inkontzienteak bidalitako zeinurik? Zerbait adierazi nahian ote dabil indar ezkutu eta ezezagunen bat? Nire arrebaren baten erasoa pairatu beharko dut epe laburrean?
Ez hadi ikaratu, Markox, ez jaramonik egin, txiripa eta halabehar hutsari leporatu behar zaiok hori guztia; segi ezak aurrera ezer gertatu ez balitz bezala.