Houellebecqen Deuseztatu eta eutanasia (II)
2026an dago kokatua "Deuseztatu". Interneti lotutako terrorismo gogor baina lauso batek markatzen du mundua. Militar aurreratuenen puntako arma eta jokabideak erabiltzen dituzte, eta, propagandarako, sarearen erabilera teknikoki jakintsu bezain maltzur eta harrapagaitza.
Zerbitzu sekretuak galduta daude. Erasoek ezaugarri komunak dituzten arren, batzuetan integrista katolikoek eginak dirudite, beste batzuetan ezker muturreko komandoek, edo bestela John Zerzanek inspiraturiko anarkoprimitibistek, suntsitu nahi dutenak ez bakarrik industria, komertzioa eta teknologia modernoa; gainera, nekazaritza, erlijioa, artea eta are hizkuntza artikulatua bera ere desegin nahi dituzte; gizateria Erdi Paleolitora itzularaztea dute helburu.
Paul Raison protagonistaren aita orain dela gutxi arte “egoera begetatibo” esan izan zaion horretan dago. Houellebecqek susmoa du, zaharra eta begetala nahasten dituen terminologia hori, ez ote den eutanasia hedatzeko eta ezartzeko prestaketa-lana izan. Nolanahi ere, berriki, politikoki zuzenaren izenean, baztertu egin da barazki kutsu hori, eta orain “erantzunik gabeko esna-aldia” deitzen zaio Édouard Raisonen egoerari: mundua hauteman bai, hauteman dezake, baina ezin dio munduari erantzun, munduari eragin.
Frantzian ere murrizketak aplikatzen ari dira zaharrak zaintzeko erresidentzia espezializatuetan, eta familiak argi dakusa horrek berehala hilko duela aitona. Zaharren hobe beharrez murrizketei iskin egiten dieten medikuak bataila galtzen ari dira, baliabide eskasak berdintasun zurrunez banatu nahi dituztenen aurka. Houellebecqek borondate ona eta berdintasuna zorrozki ezartzearen aldeko jarrera kontrajartzen ditu.
Erizainek ez dute aski denbora zaharrak behar bezala garbitzeko, altxatu ezin direnek zarakar ikaragarriak dauzkate. Asko ezin dira komunera beren kabuz joan, etengabe deitzen diete erizainei mugikorrera, baina ez dago erizain nahikorik. Garrasika ere deitzen diete. Sarritan, erizaina iristen denerako, agurea kaka gainean egina da, lurzorua ere kakazturik aurkitzen du, eta guztia garbitu behar izaten du.
Dena den, afrikar jatorria duen erizain baten esanetan, pixoihal zikinak eta kaka desatseginak badira ere, okerrena agurearen etsipen izutua izaten da, begirada erregutzaile hori, eta hitzak, eta hitzen doinua: “Biziki atsegina zara, andereño.” Gure erizainari burura datorkio Afrikan ez dela gisakorik gertatzen, eta lantoki duen erresidentzia baldin bada aurrerapenaren ikur, ez duela merezi.
Bikotekideak eta seme-alabek Édouard handik atera eta etxera eramatea deliberatu dute. Frantzian eriak edonoiz erabaki dezakeen arren ospitaletik irtetea, Estatuak ezin baitu gaixoa artatua izatera behartu, hala ere nahi hori adierazi egin behar du, garbi formulatu. Eta Édouardek ezin du.
Etxera eraman ahal izateko, horrenbestez, ez dute bahitzea beste erremediorik izango.