Hiru ama eta Milenaren kasua

Gaur egungo umeek dibortzioari eta zaintzari loturik aurki ditzaketen egoerak gero eta konplexuagoak dira. Xiringazko ereintzak, alokaturiko sabelak, robot depresiboentzako eta klon matxuratuentzako harrera-familiak… horrek guztiak korapiloak sortu ditu oraindik orain gardentzat jotzen zen amatasunari dagokionez.

Giza izaeraren ezagutzari hogeigarren mendean egin zaion ekarpen funtsezkoenaren oinarrian, psikoanalisiaren oinarrian, Ediporen konplexua dago. Freudentzat, ama nor ote den erabakitzeak ez zuen arazorik sortzen: badakit ziur nor den nire ama, eta ama bakarra dut. (Horregatik iruditzen zitzaion aurreratuagoa patriarkalismoa matriarkalismoa baino: amaren ebidentzia zentzumenen bidez eta zuzenean jasotzen dudan bitartean, aita detektatzeko arrazoia eta inferentzia logikoa erabili beharrean nago, adimena piztu eta garatu beharrean.)

Kontua da gaur egun ama bakarra dardaraka eta dantzan hasi eta biderkatu egin zaigula, gutxienez hirukoiztu. Ume bakar baten amatasunean esku har dezaketen  hiru andre bereiz daitezke: obozitoak jartzen dituena; umea sabelean eraman eta erditzen dena, umegilea; eta umea hartu, onartu eta hezten duena. Herri bakoitzak filiazioari eta umeordetzari buruzko legeria berezia du. Frantziak hirugarren emakumeari aitortzen dio ama izaera; umea zaintzen duena izendatzen du “ama”. Dibortziatuz gero, umea zaintzeko orduan azken honek luke zeresana, aurrekoek ez. (Derrida eta Roudinesco, De quoi demain, Flammarion, 70 or.)

Ez da hain erraza Goenkaleko Milenaren ama nor ote den erabakitzea. Munduratu zuen errumaniarrarekin harreman handirik ez du. Leonorrek hartu zuen, baina aspaldion ez dabil batere ondo. Nire uste apalean Koldo eta Nekane komeni zaizkio, ertzainaren porrak babes handia eman baitiezaioke ume koitaduari mundu arrano honetan.