Freud eta Onfray masturbazioaz 1
Masturbazioaren inguruko auzia berritu du MIchel Onfrayren azken liburuak, “Freuden afabulazioa, Idolo baten gainbehera”. Egundoko zalaparta eragin du, Frantziako kultura-azpiegiturako hainbat muin jo baititu, besteak beste Paris-zentrismoa. Frantzian batetik Paris dago eta bestetik gainerako guztia, probintzia, eremua. Boterearen zaina Parisen dago: argitaletxeak, unibertsitate eta goi mailako eskolarik ospetsuenak, telebistak, psikoanalisiaren popeak. Jakobinoek garbi irabazi zuten.
Onfray berriz normandiarra da, eta girondinoa, hitzez eta egitez. Bere lana Parisen kokatzeko eskaintza potolo ugari izan duen arren, bere lurraldean gelditu da eta bertan mamitu ditu beraren bi proiekturik ezagunenak, Unibertsitate popularra eta Gustuaren unibertsitatea.
Frantziako psikoanalisia Paris izan da beti, aginte psikoanalitikoaren hariak Parisek mugitzen ditu, Marie Bonaparterengandik hasi, Lacanengandik igaro eta oraingo Jacques-Alain Miller eta Elisabeth Roudinescoganaino.
Eta Onfrayk Freudi buruzko obra mardul eta kritiko bat argitaratu du, historialari lan serioa, Freudi buruz dabiltzan hainbat legenda deseraikiz, hagiografia desegin eta datu historikoak erakutsiz (Freudek hainbat eriren berri xehea eman zuen idatziz, sendatutzat jo zituen, baina ez da egia; liberal progresistatzat saldu digute baina kontserbatzaile ezkorra zen; sexuaren askatzailea izan barik katea berriak ezarri zizkion; inolaz ere ez zen bakezalea; Mussolini faxistari dedikatoria adeitsu bat idatzi zion; eta abar).
Paristarren erasoa ikaragarria izan da. Roudinescok modu histerikoan zabaldu du sarean Onfrayren aurkako panfleto sektario bat, Basse-Normandiako presidenteari eskatu dio Unibertsitate Popularrari diru-laguntzak kentzeko…
Eraso bortitz hauek erakutsi dute psikoanalisiak ez duela balio eztabaida batean lasai egoten ikasteko. Onfrayk pairatu behar izan duenak maila ugari dauzka; batetik, klase mespretxua: Bernard-Henri Levyk, Mayor Orejaren eta Redondo Terrerosen arteko aliantza bedeinkatu zuenak Ibarretxeren aurka, “nagusiari buruz zerbitzariaren ikuspuntutik” idatzi izana leporatu dio (oso familia pobrean jaio zen Onfray); bestetik, erdigunekoen mespretxua probintziakoei (Roudinescok “normandiar txabola batetik” aritzea leporatu dio); azkenik, eta arrazoirik ezean, irain parrasta: gezurti deitu diote, antisemita, faxista, kabroi, putakume, asmazio harrigarriak sareratu dituzte: Freuden liburuak irakurriz masturbatzen omen da Onfray…
Bai, arrazoi duzu. Hori guztia, onerako, munduak iraungo lukeen artean. Horregatik esan dut gustatzen zaidala. Baina esan ere esan dut "ez lukeela luzaro iraungo". Eta irauterik ez bada, ez da pobrerik babestu beharrik izango, ez delako pobrerik (ez besterik) izango.
Esan nahi dudana zera da, Onfrayren perfekzioa zu eta bion perfekziorik ezean datza. Zu eta biok berak dioena egingo bagenu (eta teoriaz egin beharko genuke) ez luke irauterik izango. Nolabait esateko, gure perfekziorik ezaren parasito bat da.