Familia barruko transmisio eragotzia (II)

Emakumeak ahalegintzen dira oroz gain familia barruko transmisioan, eta gizonek huts egiten dute. Luze aztertu nuen Juliaren kasua Saizarbitoria eta iragana liburuan, eta hemen Abaituarengan zentratuko naiz. 

Ginekologoak ez du bere burua maite, eta Loiola semeak bere antz handiegia du. Beren arteko harremana ez da argia, ez onuragarria. Abaituak ez du asmatuko Loiolari zintzo mintzatzen, aholkuak ematen edo oroitzapen atseginak eragiten. Gainera, traumak, Martinenean bezala, oinarri ustela ezarriko du aita-semeen arteko edozein transmisio posibleren azpian, eta transmisio egokiaren edozein itxaropen aldez aurretik eta behin betiko hondatuko. Horixe gertatuko da txitxarro odolduen pasadizoan. Burmuinetik guk aukeratutako oroitzapen mingarriak desagerrarazteko aukera gero eta hurbilago dugun honetan, Abaituak, bakar bat aukeratu behar izanez gero, ez luke zalantzarik, txitxarroen pasadizoa aukeratuko luke.

Txitxarroen jazoerak Abaituari eragin sentimendu izugarria areagotu egiten dio ohartzeak, gertatzen ari den orainaldian berean, etorkizun osoan pairatu beharko duela gomutan iltzaturik. Traumak maiz nahasten dizkie denboraren hiru hari horiek Saizarbitoriaren protagonistei, transmisio aproposaren aukera antzeko mataza ezin goibelagoetan itoz.

Txitxarro sarda odolduaren oroitzapen makurra transmititu egingo dio semeari, ziurki. Ez du erdietsiko semea besarkatu eta hitz egokiak esatea. Beldur dirudi, ez ote duen Loiolak bera epaituko berak bere aita bezain gogor. Semea Harvardera doanean ere, ez da gai behar bezalako despedida bat ahoskatzeko edo antolatzeko. Ezina darakutsa Abaituak semeaz denaz bezainbatean. Hala ere, bereizi beharra dago jokabidea eta ikuspuntua, eta Abaituarengan ez datoz bat, Sagastizabal baserrian kokatuko den transmisioaren jaian nabari.