Ez hain gaizki
Dena den, inkontzienteko adierazle nagusiak ezin badira ere osotoro desagerrarazi —beti gelditzen baita itsatsirik hondakin menderaezina—, badugu hala ere neurriz gaineko oinazerik ez sortzeko moduan ahultzea, eguneroko bizitzan izan dezaketen eragina murriztuz, erabateko ahanzturatik hurbil.
Lacanenean, sendabide psikoanalitikoa norabait heltzen da pazientea ausartzen denean bere desiraren egiari aurre egitera. Bere jarrera subjektiboa era berri batez ulertzera hel daiteke orduan. Behin bere inkontzientearen egituraz oharturik, modu argiagoan artikula dezake bere desira, eta horrek aukera emango dio bere sintomekiko harremanak berrantolatzeko. Aurrerantzean, pazientearen inkontzientea ez dute ordu arte determinatu duten adierazle nagusiek alienatuko;[1] aldiz, kokatu den jarrera eta ikusmolde subjektibo berriak bestela mintzatzea eta jokatzea ahalbidetuko dio: lasaiago, eszeptikoago, urrutiagotik. Heldu zaio, halatan, egia eta mintzoa biltzeko ordua, heldu da egia osoa esateko abagunera.[2] Hori bai, fikzioan artikulatzen da egia adierazten duen mintzoa.[3] Fikziozko egia horrek birmoldatzen eta berrantolatzen ditu adierazle nagusien gisako iraganeko kontingentziak, eta etorkizuneko beharren araberako zentzua ematen die.[4]