Etorkizuna: ekomigrazioa eta taupagailua

Berriki arte tesia eta antitesia sintesiak biribiltzen zituen, baina orain ez dugu sintesi lasaigarririk, baizik protesia. Tesia, antitesia eta protesia. Giza gorputza oinarri naturaletik gero eta urrutiago dabil, gero eta libreago. Karlos Linazasoro tolosarrak iradoki duenez, gure zahartzaroan honelaxe oheratuko gara: entzungailua kenduko dugu, betaurrekoak, ordezko hortzak. Gero, ohean eseri eta ezkerreko esku ortopedikoa kenduko dugu, ondoren eskuineko zangoa. Jarraian, maindirepean sartuko gara goxo-goxo. Eta argia itzali eta zoriontsu sentituko gara, bihotzaren ordez izango dugun taupagailuaren konpas latorrizko beti berdina entzunez. 

Protesiaren pozarekin batera, ekomigrazioa gero eta bortitzagoa izango da. Giza oldeak eta herriak lekutu beharra izango dute kokaleku berriren baten bila, baina ez, ohi bezala, gerratik ihesi, edo tiraniatik, edo langabeziatik, edo katastroferen batetik, baizik gure industria, garraio eta gizartearen garapenak hainbat lurraldetako airea eta oro har ingurunea pairagaitz bilakatu duelako, ezin arnastuzkoa. Badugu dagoeneko atmoterrorismoak bultzaturiko ekomigrazioa. Atmosfera pozoindutik ihesi datozkigu ekoetorkinak. Guk ere, auskalo noiz arte jasan ahalko ditugun gure isuri toxiko eta porlantze eta asfaltatze orokorrak. Beste ekomigrazio mota bat ere agertu da: Artikoko herri asko beren betiko lurrak utzi beharrean dira, izotzezko blokeen urtzearen erruz.

Arestian hasi gara etorkin mota berri hori ezagutzen. Bere errefuxiatu-estatusa oraindik ez dago arauturik. Arautzen dutenerako, bihotzaren ordezko taupagailuaren latorrizko konpasa entzunez lokartuko dira.