Biharamuneko pilula eta Eliza

Aski korapilatsua da bizitza berez; baina Elizak gainera erantsi eta larritu egiten ditu arazoak, oraindik gehiago konplikatu. Biharamuneko pilularen aurkako gurutzada, bizitzaren aurkako Elizaren borroka luzean kokatu beharra dago, honezkero bi mila urte inguru.

Borroka horren alde bat errukiaren erabilera da, sadismoaren mozorro gisa. Zehazki, hildakoarenganako gupida, biziaren aurka hobeki egiteko eraso. San Inaziok zioenez, gizakiak hilotz bilakatu behar luke, hila da gizaki perfektua.

Adibidez, hileta elizkizunetako ohitura hori: lehenbiziko bankuetan alarguna, seme-alabak… Eta behin meza bukatutakoan, alargunak eta seme-alabak, ordurako arras hunkituak, ilaran datozkien ezagunen eta ezezagunen doluzko adierazpenak eta oroitzapen hunkigarriak eta abarrak jasan behar dituzte, bat-banaka. Une gorena, alargunak ezin gehiago irentsi eta hausten delarik lortzen da, negarrez eta intzirika hasten delarik. Orduan eliztarren sadismo ezkutuak “ai, bai alargun sentsiblea” komentatzen du, “bai seme bihozbera, ezin izan dio eutsi gizajoak, hori bai dela ama maitatzea”.

Ez ordea, ez gaituzue engainatuko: ez duzue hilikoa oroitu nahi, bizirik gelditu dena makurrarazi nahi duzue, bere malko eta aieneek eragiten dizueten zirraraz gozatu.

Era berean, etor litekeen umearenganako errukiak emakume biziaren aurkako sadismoa ezkutatzen du. Rouco, Mayor Oreja eta enparauen aldarrikapenen azpian garbi nabari da bestelako zerbait: “Ez egin larrutan, puta zikinak, desira asetzea bekatu da, sufritzeko sortu ginen, bizialdi hau malkozko putzu bat da, eta gorputza berriz irrika-zaku gaizto bat”.

Zertarako nahi ditu haatik Elizak umeak? Berriki ospetsu egin diren apaiz irlandar horiek irudikatzen ditut emakumeei aholkatuz: “Ez ezazu pilula hartu, ez izan tuntuna, nik zainduko dizut umea, zaude lasai.”