Amaitzeko irrika eta itxaronaldi programatua
Apokalipsiaren prozedurak liluratu egiten ditu Lawrence zein Deleuze. Juduek, denboraren ordenaz denaz bezainbatean, munta handiko zerbait zuten asmatua: patu geroratua. Izan ere, inperio-anbizioari zegokionez herri aukeratua porrot egina zen: itxaroten hasi zen, itxaroten jarraitu zuen eta patu geroratuaren herria bilakatu zen. Egoera honek funtsezko dirau profetismo judu osoan barrena, eta profeten artean jadanik zenbait osagai apokaliptikoren agerpena azaltzen du. Baina berria da Apokalipsiak nola bilakatzen duen itxarotea aurrekorik gabeko programazio maniatiko. Zalantzarik gabe, Apokalipsia aurreneko liburu-programa handia da, ikusgarria zinez. Heriotza txikia eta handia, zazpi zigiluak, zazpi turutak, zazpi kopak, lehenbiziko berpiztea, milurtekoa, bigarren berpiztea, azken epaiketa, aski eta sobera dira igurikitze guztiak lanpeturik izateko eta asetzeko. Folies-Bergère antzeko bat, zeruko hiriaz eta infernuko sufrezko aintziraz hornitua. Aintziran, etsaientzat gorderiko zoritxar, izurri eta jipoien xehetasun guztiak; eta hirian, aukeratuen loria eta aukeratuen beharra loria hori besteen zoritxarrekin alderatuz neurtzeko: horrek guztiak ahulen mendeku luzeari erritmoa ezarriko dio. Mendeku-goseak programa sartzen du itxarotean. Itxaropentsuak lanpeturik atxiki beharra dago. Itxaroteak, hasieratik amaiera arte, antolaturik behar du. Arima martirizatuek, konparazione, itxaron behar dute martiri-kopuru jakin bat osa dadin, ikuskizuna hasi aitzin. Eta ordu erdiko itxaronaldi txikia zazpigarren zigiluaren irekitzean, itxaronaldi handia milurtekoan... Oroz lehen, behar-beharrezkoa da Amaia programatua izan dadin. Lawrence: “Hain beharrezkoa zuten amaiera ezagutzea nola hasiera, gizakiek ordu arte inoiz ez zuten sorkuntzaren amaiera ezagutu nahi izan... Gorroto goria, eta munduaren amaiaren desira zitala...”