Aingeruak Kalakan

ETBko Kalaka programaren hasieran oso maiz deitzen ninduten, sarritan hainbat astez jarraian, edozein eztabaidagairako. Gai jakin batzuetara mugatu ninduten gero: batetik, apaizen eta kristauen arerio gisa jokoa eman nezakeelakoan, eta bestetik, nerabeen aita eta irakasle naizen heinean: irakaslearen autoritate galdua, gazteak eta droga, horrelako gaiez solastatzeko. Azkenik, mahai ingurutik harmailetara baztertu ninduten: ordu bi bizkarrik gabeko aulki ezin deserosoagoan. Hurrengo urratsa noski harmailetako bazterretik putzura bultza nazaten izango da, hilobira. Aspaldi honetan ez didate deitzen, ezta betiko bi kontu horien inguruan mintzatzeko ere. Aspertua dut Euskal Herria. Bizitzaren metafora da Kalaka, etengabeko gainbehera errukigabea.

Etxean, horrenbestez, Munillari buruzko Kalakari begira, deigarri gertatzen zen kontraste hau: gotzainaren kritiko Pako Aristik eta Joxe Arregik aingeru itxura nabarmena dute, Arregik aingeru perbertso xamarrarena, hori bai; aldiz, Munillak berak Luziferren eitea du; eta Inazio Azkoagak, are larriago, Santa Kruz Apaizarena. Biek dirudite infernutik jalgi berriak, telebista ikusleak ere sumatzen du sufrea. Askoz ere errazkiago jar lekizkieke Rafaelen margolaneko bi aingerutxo ospetsuei, besoak aurrean bermaturik gora begira daudenei, Aristi eta Arregiren aurpegiak, Azkoaga eta Munillarenak baino.

Urola bailarako kerubinei so, Mateoren ebanjelioa etorri zitzaidan gogora: Berpizkundean, gorputzen Piztueran, zeruko aingeruak bezalakoxeak izango gara gizonak eta andreak. Eta aingeruak, Jainkoaren hurbiltasunari esker, izaki nagusiak dira, goitiarrak. Historian aurrera goazela sinestera, halatan, gizaki arrunton etorkizuna irudikatuko lukete Arestik eta Arregik.