Ahaztea garaile
Joan den astean Jose Angel Meaurio lankidea fisioterapeutarengana joan zen, Iker Alonso ikasle ohiarengana, minberatua baitzuen bizkarra.
Ikerrek sakonki aztertu eta galdetu zion ea mindutako tokian kolperen bat hartu ote zuen aspaldi. Bai, orain dela hogeita hamabost urte, Busturi inguruan, leizezulo batean. Arroka batetik erori nintzen. Ikerren diagnostikoa: kolpe haren ondorio duzu oinaze hau, hainbeste urte igaro diren arren.
Azalari buruz ere esaten da oroimena duela, pikorta, ebaki eta zauri bakoitzaren gomuta gordetzen duela, jasotako eguzki izpi bakoitzarena.
Eta arimak? Itxuraz behinik behin, gertatu zaizkigunetatik gehienak ahaztu egiten ditugu. Aditu batzuek aitzitik uste dute gure arimak den-dena gordetzen duela, ezkutuko zokondoetan bada ere, ordenagailuetako caché horien antzekoetan.
Freudek, euskaratu berri den Egonezina kulturan liburuan, Erromarekin alderatzen du giza arima: oso garai desberdinetako aztarna eta hondakinak dauzkagu aldi berean, eta etxe berriak eraikitzeko ez ditugu antzinakoak zertan suntsitu eta desagerrarazi. Arkeologo eta psikologo onek badakite estalia, garrantzitsua bada, desehorzten.
Romain Rollanden ustez, erlijio guztien sustraia sentimendu ozeanikoa da, zure burua unibertsoarekin bat eginik sentitzea, ura uretan legez, zorion goxo bat. Funtsezko sentimendu hori gero erlijio bakoitzak bere mitologia eta irudigintza desberdinaren bitartez interpretatuko luke.
Zein da ordea sentimendu ozeanikoaren sustraia?
Umekiak amaren sabelean, edota titi umeak jaio ondoko hilabeteetan, ez du bere eta amaren artean bereizten, bere eta munduaren artean. Bat eginik bizi da amarekin, ez daki bera banandua dela, aparteko batasun bat. Hori pixkanaka ikasiko du, titia etor dakion garrasi egin beharra duela ohartzen delarik, edo oinaze batzuk bere barruko organoetatik datozkiola. Ordutik aurrera bere buruaren kontzientzia hartuko du, heldutasunera abiatuko da, bakardade metafisikoaren kontzientziara: bakarrik jaio ginen, bakarrik hilko gara, bakarrik amets egiten dugu, bakarrik pairatzen dugu bizkarreko mina.
Sentimendu ozeanikoa nire eta amaren arteko bereizketarik sentitzen ez nuen garaira itzultzea litzateke, erregresio bat amaren sabelera edo Romulo eta Remorekin batera otsemearen errapetik zintzilikatzera.
Meauriok, etengabe dagoen arren sentimendu ozeanikoan murgildurik, ezin du bizkarreko oinazea ahaztu.
Oraindik orain hurbileko bat Alzheimerrak jota hil zaigu; amaieran jan ere ezin zuen egin: janaria ahotik sartzen bazenion ere eztarriak ahaztua baitzuen irensteko mekanismoa.