Azken ametsa
Maria Teresarekin dago ohean Carlos.
Elkarrekin afalduak dira. Ardoa lagun, Kropotkiz zintzoki eta luze samar hitz egin dute. Lehenbiziko ametsean bezala, Carlos uretara erortzen ari da, ibai hazi eta lokatz koloreko batera, eta badaki ametsetan ari dela. Atsegin zaio, ez du esnatu nahi. Erori ahala, dantzan ikusten ditu ipurtikara maiteak. Kanpotiko sentsazioari dagokionez, oraingoan telefonoaren hotsa ibaiaren bestaldean jokatzen ari diren futbol partidako arbitroaren txilibitu bilakatuko da.
"Amets baten zuloan zegoela entzun zuen telefonoa. Bost egun lehenago itsaso izoztuarekin gertatu bezala, Carlosek bazekien ikusten ari zen ibai hazi eta lokatz kolorekoa amets-irudi bat besterik ez zela, eta irudi haren barrukoak zirela, gainera, uraren inguruan etengabe eta dantza batean bezala mugitzen ziren ipurtikarak; eta bazekien ere bere belarrietatik sartzen ari zen soinu hura Guiomarren deia zela, eta ez, kasu, ibaiaren inguruko futbol zelai batean falta bat seinalatu nahi zuen arbitro baten txilibitua. Ordea ametsetako ipurtikara haiek –buztan-luzeak, hego gris edo urdinekikoak- bere txori maitatuenak ziren Kropotki eta bera Obabako erreka-zokoetan ibiltzen ziren garaietatik, eta ohean bestalderantz jiratu eta almohada azpian izkutatu zuen burua. Alferrikakoa izan zitzaion, ordea: telefonoak hoska jarraitu zuen harik eta Carlosek buruko irudi guztiak ezabatzea lortu zuen arte." (304 or.)
Ipurtikarak txori maiteenak zaizkio Kropotkirekin batera errekan haiekin jolasten zuelako, Kropotki txikitan miretsiari lotuak zaizkiolako. Carlosek amodio izugarrien min sakonaz maite baitu anaia nagusia. Ez dago konparatzerik Jonerengana, Maria Teresarengana edo Beatriurengana sentituko duen axaleko grinarekin, berehala kalkulu bilaka dezakeena, anaiarenganako sentimendu desorekatu katastrofikoa ez bezala.
Maiz irakurriko du Kropotkik espetxera bidali zion poema bat, okindegiko atostean itsatsita duena. Polito adierazten du bi anaien aldartea, Kropotkiren ustez heziketa goibel, fatalista eta zapaltzaileari zor diotena: "Gora eta behera errari dabil nire arima, atsedena erregutuz. Halaxe egiten du ihes orein zaurituak basoetara, non eguerdiko itzalean deskantsaten zuen lasai; baina goroldiozko ohantzeak ez dio orain deleiterik ematen bere bihotzari, eta antsi egiten du logabe."
Oraingoan bi anaiak ez dira antzar bilakatuko, eskutik hartuta psikiatrikoan eta putzuan itoko dira. Carlosen zoria urak erabaki du.