Asteazkeneko ametsaz

Egunero-egunero darabil Carlosek anaia gogoan, ametsa baino lehen bezala ondoren ere, bere begi urdin distiratsuak, gainbehera hizlari ospetsu izatetik autismo gisako batera, beren arteko harremanen bilakaera anaitasun goxo batetik liskarrera eta elkarri hitza ukatzera, ideologia oldarkor batetik urrutiratzea komuna hippy batera erretiratzeko, esperimentu arraroak Obaban LSDarekin, emango dizkioten jipoiak, adiskiderik gabeko lurraldean bakartzea, eroetxea...

Aitonaren eta izeba Mirenen aipamenez gain, zeharkakoak eta beti ere Kropotkiri lotuak, berau da Carlosek aintzat hartzen duen senide bakarra, bizirik gelditzen zaion bakarra bestalde.

Familiak ostatu bat zuen Obaban. Apopilo batek "Ogiaren konkista" oparitu zion hamalau urteko anaia nagusiari. Liburuak liluratu, jendeari sarritan aipatu eta Kropotki ezizena jarriko zioten. Liburuko arrazoibideak erabilita, aitonaren etxeetako etorkin andaluziarrak alokairurik ez ordaintzeko konbentzitzen ahalegindu zen, baina baten batek salatu eta aitonak bi anaiei astindu bana eman zien, Carlosi isiltzeagatik. Jendaurrean mintzatzea zuen gustuko Kropotkik, entzuleak erakartzea, gerora erdi mututuko zenak.

ETAn sartu eta aldi labur bat espetxean eman ondoren, Kropotki ohiko ikuspuntu iraultzaile abertzaleaz urrunduko da.

Kasurako, Danteren esanetan, Adanek eta Ebak paradisuan ez zituzten zazpi ordu baizik eman, goizeko seietatik ordu bata arte, eta, Carlos espetxeratu zutenerako, iraultzaren gaineko Kropotkiren kontzepzioa danteskoa zen: "egoera bat zenbait orduz errotik aldatzea". Obabako jaietan LSD hautsaz nahastutako laranja zukua banatu zuen, anabasa eraginez, alegia, zazpi orduko paradisua. Medikuek ibili behar izan zuten herritar askoren txoka apaltzen. Kropotki atxilotu eta bere osasun mentalari buruzko zalantzak sortu ziren.

Garai hartan, 1975-76 inguruan, Carlosi espetxera bidali zizkion gutunak izan ziren hausturaren eragile, Kropotki ordu arte berebizikotzat hartu izandakoaz zeharo gogaiturik zela adierazten baitzioten Carlos artean liluratuari, muzin egiten ziela eusko gudariak garari, heroiari, odola emateari: gainera, herriak burgesiaren balioak bere eginak ei zituen eta ez zuen iraultzarik nahi.

Carlosi gero eta txoroagoa irudituko zaio Kropotki, borrokaren hutsala ez ezik ba omen direla pankreas eta gibel izpiritualak aldarrikatuko baitio, lan isil erabakigarria egiten dutenak ariman, eta antzeko xelebrekeriak. Eroa.

Hala ere, Carlosek espetxe barruan ideologia borrokalaria zuzentzat zuen arren, esan bezala, 77an irten ondoren pixkanaka bere egingo ditu Kropotkiren jarrerak hizkera oldarkorraz, eta orain, 1982an, onartu egingo ditu, nahiz ez duen Kropotkik bezala karma, shanti, energia positibo, bibrazio txar eta enparauak biltzen dituen hizkeraz ordeztuko.

Carlosen kasuan, Davidenean bezala, ETAren ideologiarekiko eta jarduerarekiko arbuioa ez da analisi baten ondorio izango; aldiz, halako batean krudel, itsusi eta aspergarri egingo zaie, kaka zahar handi bat. Ez dago bilakaera dialektikorik, baizik jauzia.

Asteazkeneko ametsaren lotura heriotzarekin: Kropotki munduarentzat hil da, Carlosek hitzez zein egintzez hil du, eroetxean hertsiz eta solasean ere akabatuz.

Batetik, egintza: Kropotkiren txoro ospea baliatuz, Carlosen komandoaren atrakoetako dirutza (amnistiaren osteko atrakoak) Kropotki eroetxe batean entzerratuz zurituko dute. Ubi sunt sasoi hartako bisnes estrafalarioak! "Hemen sartzen banauk denek pentsatuko ditek hil naizela" esango dio Carlosi eroetxeko lorategian, hortzik gabeko ahoa barrez zabalduz.

Bestetik, hitzak: aurrena, Joneri irudituko zaio Carlos anaiaz hilda balego bezala mintzo dela. Eta "hilda ez badago, non dago zure anaia" galdetzen diolarik, Carlosek hitz beste egingo du artega, "gure arazoetara" lerratu nahiko du, baina oroitzapen mingarriak trumilka datozkio, Kropotki horzgabea eroetxeko lorategian "hemen utzi behar al nauk?" galdezka eta abar.

Hurrena Danutarekin solastatuko da Kropotkiz. Danutari deigarria egingo zaio Carlosek iragana erabil dezan anaiaz hitz egiteko, zerbait gertatu ote zitzaion galdetu eta Carlosek duela bost urte hil zela ihardetsiko dio, 1977an. Erabateko gezurra ere ez dela, pentsatuko du Carlosek.

Ohi bezala haatik, paradoxaz, anaiarekikoak egin orduko bere baitan berpiztuko zaio, zenbat maltzurkiago Kropotki erreala desagerrarazi, hainbat ozenkiago adituko du haren mintzoa bere gogoan, maizago eman beharko dio arrazoia. Daviden mintzamoldeaz eta sentimenduez ere behin hildakoan jabetuko da batez ere ama Carmen.

Elkarri mintzatzeari utzi dioten Carlosek eta Kropotkik nekez hitz egin ahal izango dute asteazkeneko ametsean ere, zakurren zaunka itzelen erruz. Atxagarenean ohikoa den kanpoko sentsazioa ametsean ederki txertatzea dugu hemen, Belle eta Greta alboan baititu Carlos ametsean murgilduak, eta Danutari ardaila betean egiten diote zaunka, salataria dela antzeman baitiote beren zakur zolitasunari esker. Zaunka zarata horiek, solasaldi lasai heldu baten eragozle, baliteke jendarte hiperpolitizatu haserrekor bateko giro jasangaitza irudikatzea, aldez aurretiko mesfidantza eta susmo ergela, elkarrizketarako traba, are anaien artekorako, ametsen jarioa mozten duen jendarte paranoikoa.