Asteazkeneko ametsa (Kropotki, zakurrak)

Berrehun eta hamalaugarren orrialdean gaude. Hogeita hamar ditu ekainak, San Martzial. Rosa Luxemburgoren gutunak irakurtzen ari dela hartuko du loak Carlos berriro. Oraingoan hamakan etzanda dago, itzalean, biluzik, xomorroen hotsak entzunez, eta anaia Kropotkirekin amets egingo du, "Gizona bere bakardadean" ere "Anaiaren liburua" baita, baina, Carlosen ustez, Kain eta Kain anaiena:

"...Carlosi koloka egiten zioten orrialdeko letra guztiek, eta bere bular gainean utzi zuen liburua. Hurrengo segundoan, bezperatik metatuz joandako logaleak gainezka egin zion eta seko lo gelditu zen.

Ametsez betea egon zen bere loa. Azkenengoan, bere anaia mendiko txaleta baten atarian zegoen zain, ez bakarrik, baizik eta garai hartan –ametsa kokatzen zen 1977ko udan, alegia- bere komunitatean zeuden bospasei partaidez inguraturik, eta berak harako bidea egin bitartean zakur multzokada ugari batek zaunka egiten zion txaletaren alanbrezko hesiaren bestaldetik. Zakur gehienek, arraza nahastukoak, ez zioten kezkarik sortzen, baina taldeko buru egiten zuten bi dobermanek oso arriskutsuak ziruditen. Hortzak erakusten zizkioten, eta jauzi egiten zuten bere aurka hesia puskatu beharrean. -Kendu zakur horiek nire ondotik! –oihutu zion Kropotkiri entzungo zionentz dudatuz. Hesitik etxe atariraino 30 bat metro baitzeuden, bidatzur batek zeharkatzen zituenak.

Kropotkik abistu egin zuen orduan eta zakur guztiak –zenbat ote? Hogei? Hogeita bost?– txalet atarira bildu ziren korrika. Halere, ez ziren horregatik ixildu. Bera zegoen pundura begira jarri eta zaunkaka jarraitu zuten.

-Baietz, banoala –esan zuen Carlosek bai bere anaiak eta bai komunitateko beste guztiek egiten zizkioten jestuei –aurrera! aurrera!- erantzunez. Atea zeharkatu aurretik lurrean zegoen makila sendo bat hartu zuen. Ez zen fidatzen dobermanen diziplinaz.

Azkenean, bidatzurretik pauso lasaian joan eta inolako arazorik gabe eseri zen petrilean. Zakurrek orain sortzen zuten iskanbila izugarria zen, eta bere anaiak eta berak ezin zioten elkarri aditu. Hala eta guztiz ere, inork ez zien ixiltzeko agindurik eman; aitzitik, taldeko gehienek, Kropotki barne, farreiduria zeukaten aurpegian, iskanbila hura atsegina balitzaie bezala.

Carlosek –elkarrizketa bat hastea ezinezkoa zela-eta- txaletaren aurrekaldez haruntz gelditzen zen haranari erreparatu zion bere begi gartzelatik atera berriekin, eta Obaba bere jaioterria ikusi zuen haranaren abiapunduan bertan, eta herri haren erdian jaiotetxea, denen artean handiena bere garaje eta ostatuarekin; eta haruntzago, haraneko karreterari jarraituz, berak gehien maite zituen mendiak, kolore berde bizikoak aurrena, kolore urdin ilunekoak gero.

Ez zuen kotenplazioa erabat burutzerik izan. Horren aurretik zakurrak ixildu egin ziren, eta bere anaiak, seinale haren zain egon izan balitz bezala, besarkatu eta ongietorria eman zion.

-Zorionak, Carlos, komunitate guztia asko poztu huen gartzelatik atera hintzela jakin zuenean. -Zakurrak edukitzera dedikatzen zarete, orduan –esan zion Carlosek. -Badakik. Gure herritar zintzoei ezinbestekoak zaizkiek oporrak, eta zakurrek enbarazu egiten zietek. Guk bildu egiten diagu beraiek zaborra bezala botatakoa. Gai honetan Chazali jarraitzen zioagu: "Oinazea latza denean paperak aldatu egiten dira. Giza abereek animaliek bezala egiten dute garrasi; animaliek, berriz, giza abereek bezala". Beraz, ez gaudek hain urruti, animaliak eta gu. Nola utzi, orduan, mendian goseak eta erdi-erotuta hil daitezen? Ahal dugun bitartean, ez diagu holakorik ametituko.

Bere anaiari begira Carlosek errukia sentitu zuen, eta ez, gartzelara joan aurreko garaietan bezala, amorrua edo lotsa. Joanak ziren Kropotkiren harrotasunak, bere oroz gaineko begiradak, bere gorputzaren sasoitasunak. Hortz gehienak falta zitzaizkion, eta doi-doi hitz egiten zuen, armiarmaren haria baino hauskorragoa ematen zuen ahotsarekin. Soilik bere begiek zirauten lehengoan, urdin distiratsu.

-Gartzelatik atera berria haizenez, energia negatiboa erruz edukiko duk –jarraitu zuen Kropotkik bere adiskideen errespetuzko atentzioa bereganatuz-. Beraz, apartatzea komeni zaik, mendian edo beste edozein bakarlekuren batean bolada bat bakar-bakarrik pasatzea. Ez gero joan hire ohizko giroetara, demokrazia berriari buruz edo antzeko gai politikoei buruz eztabaidak izatera, zeren hartara bikoiztu egingo zaik energia txarra...

Zakur batek zaunka egin zuen Kropotkiren iharduna moztuz. Baina ez zen izan mendiko txaletean zegoenetako bat, baizik eta Greta. Begiak zabaldu orduko ikusi zuen. Eta Belle ere bai. Eta Danuta. Interpretea beragandik bost bat metrora zegoen, harri koskor batean eserita eta liburu bat irakurtzen.

-Berealditako lo premian zeunden, inondik ere. Zakurrak zaunka batean aritu dira ez dakit zenbat denboran, eta ez zara esnatu –esan zion Danutak liburua magalean utzi eta irrifarreka. Soineko xehe baina dotore bat zeraman orduan ere, gris argi batekoa.

Carlosek erlojuari begiratu zion. Arratsaldeko laurak eta hogei ziren. Rosa Luxemburgoren liburua lurrean erorita zegoen.

-Zakurrekin ametsetan ari nintzen –esan zuen azkenez tapakitzat zeukan toaja hobeto kokatuz. Belle eta Greta hamakara inguratu eta agurka hasi zitzaizkion.

-Berealditako zaunkak egin dizkidate zure zakurrek. Ez dakit zergatik. Dagoeneko ezaguna izan behar natzaie –esan zuen Danutak altxatzekoa eginez. Eta, hain zuzen ere, bere kexari arrazoi eman nahiz bezala, Belle eta Gretak zaunkaka erantzun zioten bere mugimenduari.

-Gosetuta daudelako. Beraiei jana kentzera etorri zarela pentsatzen dute.

Egoerak deseroso sentiarazten zuen. Ez zekien nola jaiki hamakatik. Ez zuen Danutaren aurrean biluzik gelditu nahi."