Mamutak iraun

Kojeveren ustez, zakurra hilezkorra izatera, hau da, iraupenari dagokionez berez finitua edo mugatua ez balitz, ezingo genuke zakur errealean hezurmamiturik dagoen esentzia hitz bizigabera pasarazi, hitz adieradunera. Zakurrak gauzatzen baitu esentzia. Baina adiera gizakiarengan existitzen da bakarrik, gizakiak pentsatzen duen heinean. Ordea, giza adimena, eta adimenak izenen adieren bitartez ezagutarazten duen errealitate zentzumenezkoa, ez dira berdinak. Nik daukadan zakur adiera zakur biziduna ez bezalakoa da eta horrenbestez zakur bizidunarekin kanpoko errealitate batekin bezala erlazionatuko da.

Kojeverentzat, beraz, "zakur" izena sor dezakegu zakur enpirikoa hilkorra delako, bere bizialdiko une bakoitzean hiltzen ari delako, denboran dirauelako, orainalditik desagertu eta iraganean amilduz.

Hortaz: Aristotelesentzat bada zakur adiera, zakur erreal eternala badagoelako, hots, zakur espeziea, beti orainaldian dagoena; Kojeveren iritziz, aldiz, bada zakur adiera, zakur erreala denboran dagoelako, une oro ari baita suntsitzen; eta adiera bera da hain zuzen errealitate espazial horren suntsitzearen etengabeko oraina, eta suntsitze horixe bera da denbora.

Bestalde, Kojeverentzat adiera dirauen zerbait da (nahi baldin bada "eternalki"; baina zentzu honetan: denborak diraueino). Hori bai, zakur adierak baino ez dirau (adierak, hots, zakur errealaren denborazko suntsipenak): izan ere, suntsitze horrek denborak adina irauten baitu, denbora berez ez baita suntsitze hori baizik; Aristotelesek dioenez, berriz, zakur erreala da dirauena, eternalki gainera, betiereko itzulera baitago; beraz, espezie gisa bederen iraungo du. Horrexegatik azal dezake Kojevek Aristotelesenean azalgaitz dena, alegia, mamut esentziaren iraupena, gizakiongan, galduriko espezie batena izan arren. Are gehiago, gizakiok baditugu fosilik gabeko izakien adierak.