Existentzia, esentzia; morfema, adiera
Filosofia klasikoak aspaldi egin zuen bereizketa bikoitz bat: gauzari dagokionez, alde batetik existentzia enpirikoa dugu, zentzumenen bitartez jasorikoa; bestetik, existentzia horren esentzia, forma. Alegia, batetik katu ?erreala? eta bestetik katu ?ulergarria?, ?ideala?.
Era berean, hitzari gagozkiola, alde batetik Koj?vek morfema deritzona genuke, adierazlea, euskarri enpirikoa, izan dadin tintazkoa, soinuzkoa, mimikoa; eta bestetik hitzaren adiera, esanahia. Hau da, batera katu soinu segida, eta bestera hiztegiko katu definizioa.
Gaur egun, oro har, onartzen da gauza baten esentzia nahitaez dagoela erabat zehazturiko existentzia bati lotua. Katuaren esentzia, adibidez, ezin du gauzatu katuak baino. Ezingo luke harri batek edo arrosa batek gauzatu, ezta katu bat ez litzatekeen beste animaliaren batek ere.
eskerrik asko, Rikardo
Koj?vek hala ere "euskarri enpiriko" esanahia eman dio "morfema" hitzari (enpiriko zentzu zabalean: tintazko, soinuzko, mimiko eta abar)
irakurleak behintzat badaki aurrerantzean Koj?vez ari garela "morfema" irakurritakoan zer ulertu behar duen
zuk aipatu hizkuntzalaritza modernoak eta ez hain modernoak dioenari Koj?vek "adiera", "esanahi", "zentzu" deritzo (hiztunak gogoan duen irudi bat, modu desberdinetan gauza daitekeena); Koj?veren pentsaera ulergarriagoa izan dadin, guk horri "adiera" deitu diogu beti, "zentzu"k beste zeregin eta kokagune bat baitu Koj?veren sistema frakasatuan