Alkoholeman
Gezurra nabaritzen hasten delarik, zer egin behar luke gezurtiak, egia lehenbailehen aitortu ala gezurrari kosta ahala kosta eutsi?
Eutsiz gero, barregarri eta negargarri gelditzen zara sarritan: Bush eta Sadamen suntsipen handiko iskiluak edota PP eta ETAren laguntza Madrilgo sarraskian... Baina lotsagarri gelditzeko arriskuagatik gezurra lehenbailehen zokoratzeko aholkuak aurka ditu Historia eta eraginkortasuna.
Zeren, zenbat gezur ez ote dituen denboraren joanak eta egia balira bezala errepikatu izanak, dudarik gabeko egia bilakarazi! Oro har, gezurti mota horri zorionak ematen dizkiozu, zure aldekoa bada. Aldiz, etsai bazenu, egia beti eta nonahi adierazteko betebehar morala gogorarazi nahiko zenioke.
Edonola ere, zenbaitetan gezurra traizionatu eta egia lehenbailehen aitortzea komeni den bezalaxe, beste zenbaitetan, esan duzun egia ez baldin bada komenigarri gertatzen, lehenbailehen gezurtatu beharra dago.
Colemanen aldetik oso polita izan da, eta Errealari dion begirunearen adierazpen, ez gezurra esatea, hori ohikoa baita, baizik nola biribildu duen, zein ederki eta zelako ganoraz pintatu dituen alegiazko xehetasun guztiak: esan zezakeen soilik etxea uholdeak hartu diela, eta aski zatekeen, baina begiruneak bultzaturik erantsi du garbigailua matxuratu zaiela, beheko solairuan umeak bizi direla eta uholdea bereziki arriskutsua izan zitekeela, eta horregatik nahiago izan duela prentsaurrekora joan baino lehen anabasa hura behar bezala konpondu…
Colemanen meritua are hunkigarriagoa da, kontuan hartuz gero Donostiako gautxori guztiek ikusi zutela sekulako melokotoiarekin Bataplanen, Napon, taxi geltokian goitika... Orain donostiar perfidiak “Alkoholeman” bataiatu du.
Entrenatzaile gisa ez ezik, pertsona gisa ere miresgarria da Coleman, giza konplexutasuna ezkutatzeko lanik hartu ez duen heinean. Errealaren datorren urteko zuzendaritzak ederki asmatuko luke, Coleman atxikiko balu.
azken egunotan iruditu zait askoren eztabaida hau izan dela: Colemanen akats handiena zein izan da, holako mozkorra harrapatzea, ala gezurra esatea? Nire ustez ez bata ez bestea, akats bakarra gezurretan harrapatua izana da, eta grabatua gainera. Berez parrandak ez dauka deus txarrik, eta berandu iritsi eta aitzakia, pelikula itzela, kontatzea, gutako edonork inoiz erabili duen taktika kalterik gabea. Azken finean, kazetarientzat kontua zen berandu iritsi zela eta zain egon zirela, kito. Ala gutariko baten batek, egunen batean lanera berandu iritsiko balitz (edota iritsi ere egingo ez balitz, nik behin egin legez, gurasoen baimenarekin) izugarrizko ajea izateagatik, ezusteko ospakizunen bat izan duelako eta edandakoari neurri galdu diolaki, zintzoki esango lioke bere nagusiari: barkatu, kriston atxurra harrapatu nuen; ala gaixotasunen bat asmatzen hasiko litzateke bere burua zuritzeko? Nik argi daukat. Zorte txarra Coleman, baina ez duzu ezer txarrik egin!