Erasoaren bultzatzaile posible bi

Erasotzaileek badakite euskararen aurkako zartakoen aurrean zelan erantzuten dugun, eta hala ere oldarrari eusten diote. Zergatik?

Alde batetik, eztabaida horrek barrutik higatzen gaituelako. Erasoen aurrean, Euskaldunon Egunkaria ohiko lotsagabekeria harroputzaz itxi zigutenean kasu, gure erantzuna hau izaten da: hasieran sumindura, egundoko manifa; gero, lauzpabost egunez Berria erosi; azkenik betiko El Correora eta Diario Vascora itzultzeko.

Erasogileek badakite amorruak euskararen aldeko jarrera pizten duela. Baina badakite halaber jarrera hori oso axalekoa dela, berehala desegiten den aparra, eta baliteke beren helburuetako bat izatea erasoz eraso euskara eta amorrua bat egin ditzagun. Euskara eta sentimendu uher eta desatseginak uztartu nahi bide dituzte, batik bat euskaldundu ez euskaldundu dabilen populazio esparru zabal horren baitan.

Badago hala ere bigarren arrazoi bat. Zeren euskara hain ezgauza baldin bada, zergatik ez dute bere kabuz hiltzen uzten?

Erasotzaileak ez baitira borondate oneko kazetariak, manipulatu dituztelako hanka sartu dutenak, baizik animalia zaurituarekin olgetan dabiltzan ehiztariak. Sinetsita daude euskal piztia hiltzen ari dela, eta animalia larriki zaurituaren kontura barre apur bat egin nahi dute, edo behintzat denbora eman. Horrela, euskara irainduz gero, piztia altxatuko da, ehiztariari haserre oldartuko zaio, atzaparra baldarki luzatuko dio, berpiztu dela emango du; baina ez da itxura hutsa baizik, xirikatzeari utzi orduko berez etzango baita berriro, herioren itxoitera.

Wall Street Journal-en erasoa bultzatu dutenak bat datoz Joan Mari Torrealdaik “El libro negro del euskara”n jasoriko ideia honekin: “Euskal Herrian ez dugu benetako bakerik izango harik eta guztiok erdaraz mintzatuko garen arte.”