Zikira nazazu, mesedez
Pederasta mota baten eta gizartearen arteko harremanak ez du konponbiderik, tragikoa da. Espetxeak gizartea bolada baterako lasai dezake. Dena den, gizarteari galdetuz gero, beharbada pederasta espetxeratzea ez, hiltzea hobetsiko luke, merkeago baitzaio.
Bestalde, espetxeak gizartearen kezka apur bat arindu arren, pederasta bera ez du inolaz ere hobetzen. Barruan okertu egiten da presoa, pederasta bezala beste edozein. Gainera, berriro espetxera dezaten beldurrak ez du kikilduko, behin espetxetik irtenda umea berriro biolatzeko orduan.
Berriki, kimikoki zikiratu duten bat, espetxetik irten orduko zakilaz ezin eta makila batez bortxatu du neskatxa.
Sokratesen garaiko Atenasen, pedofiloek ez zuten bere burua hiltzen. Platonen “Sinposioa”n, Fedroren eta Pausaniasen hitzaldiak pederastiaren apologia garbia dira.
Gizartearen jarrerak eragin handia du nork bere sexualitatearekin nola jokatu erabakitzeko orduan. Hobeki esanda, ia ez dago erabakitzeko aukerarik. Sexualitatea gozatu egiten da edo bestela pairatu eta disimulatu.
Gaur egun, pederasta asko bere buruaz lotsatuta eta izututa dago. Arestian Salamancan gizon batek zakila ebaki eta komuneko zulotik bota du. Esan du bekaturako bultzada saihesteko egin duela.
Pederasta horiek Jainkoa madarikatzen dute, edo bere patuaren aurka matxinatzen dira, eta kimikoki irentzea eskatzen dute.
Beren benetako nahia, bere nortasun osoa egituratzen duen joera, ezin baitute legearekin eta argiarekin adostu. Nik benetan nahi dudana zigortuta dago. Gainera, nik benetan nahi dudana nazkagarria da, sexu-kideak ezin bainau era gutxi gorabehera librean onartu. Iren nazatela, bai.