Irudi biziak

Desoreka amorragarria gurean: euskararen aldeko txosten, emendakin, egitasmo eta batzorde eragileak ugaltzen diren bitartean, eguneroko bizitzan euskararen alde zinez eragingarri litzatekeena alferrik galtzen uzten dugu.

Esaterako, Eusko Jaurlaritzaren bitartez ikastetxeetara Irudi Biziak ekimena heldu zaigu. Ikasleei urtean lauzpabost film ematen dizkiegu, ia beti euskaraz. Oso pelikula onak, sarritan gainera berriak: Crash, Billy Elliot..., Irusoinek primeran bikoiztuak, bikoiztailerik egokienekin (Iñaki Beraetxe eta).

Film horiek irakasleoi primeran etorriko litzaizkiguke hainbat eta hainbat ikasgaitan; aurten bai, baina baita hamaika urte barru ere.

Bestalde, Jaurlaritzak, Kontseiluak, edonork du onartzen zinema erabakigarria dela euskalduntze prozesuan.

Ordea, zer egiten da pelikula zoragarri horiekin?

Suntsitu eta erre.

Zergatik? Banatzaileek ez dutelako baimenik ematen DVD bilakarazteko. Eta biltegietako leku garestia kentzen dutenez erre egiten dira.

Baina ez ote gaude euskaldunok gaueko lanetan ohituak? Banatzaile handien ezetza ezin bada aldatu, ezingo genuke ezkutuan zenbait kopia atera eta ikastetxeetara bidali? Edozein irakaslek daki gaur egun euskararen erabilera hedatzeko orduan film horiek urre gorria balio dutela.

Hori bai, euskararen normalkuntzarako hurrengo bileran ordu pare bat eman ondoren erabakiko dugu errotulu batzuk jarri behar ditugula ikastetxeko kortxoetan, adieraziz euskarak biziki maiteko zaituela baldin zuk erabiltzen baduzu, eta ikasleek hunkiturik miretsiko dituzte errotuluok.