Hollywoodeko euskalkiak

Zenbaitetan, euskalkien arteko aldeak direla eta, euskaldunok uniformetze antzeko bat izaten dugu amets, berdintasuna ekarriko digulakoan. Uste dugu errazagoa litzaigukeela bizitza ingelesaren unibertsoan bageunde, guztiok hizkuntza bakar bat eta kito, akabo arazoak.

Usteak marroi ordea. Horace McCoy-ren “Hobe nuen etxean gelditu” eleberri beltzak, Fernando Reyk euskaratuak, gatazka baten berri eman digu, ingelesaren mintzamoldeen arteko desberdintasunen hierarkizatzeak eraginikoa.

Garai batean behintzat, zinema mututik soinuzkora igarotzean, guztiz ezinezkoa zitzaion ez soilik Georgia edo Alabamako bati, baizik Hegoaldeko edozein eskualdeko azentua nabari zitzaion edonori, Hollywooden aktore gisa lan egin ahal izatea, eder bezain antzezle on eta ahots eztiko izanagatik ere. Urrezko aroa izan zen ahoskatze irakasleentzat.

Izan ere, Amerikako Estatu Batuetan, zer esanik ez Ingalaterran, arlotetzat baitute Hegoaldeko mintzamoldea, zatartzat, apaindu eta gainditu beharrekotzat. Han ere eskualde batzuek lortu dute bertan ondo hitz egiten dela sinetsaraztea, bere buruari eta besteei, eta bertatik kanpo berriz txarto.

Alta, hain daude lotuak gizakia eta bere hizkera, bat baitatoz “ni txarto mintzo naiz” eta “ni txarto egina nago” gogoetak, hemen bezala Hollywooden ere, eta ondoriozko arazo psikolinguistikoek erokeria bortitz bat eragiten dute maiz.