Jakintsuaren gorputza
Non “kokatzen” ote da izena, soilik nire “pentsamenduan” existitzen denean, “nire gogoan, nire buruan” baino ez?
Kojèveren erantzuna: pentsamenduan “soilik” existitzen dena ere gauzatua dago, eta ondorioz kokagune batean dago eta aldi tarte batean dirau, nire gorputzaren barnean pentsatzen baitut, ez beste inon, eta denbora tarte jakin batean pentsatzen baitut. Agian honako kasu honetan aipatu morfema ni neu naizela esan beharra dago. Gizakia, pentsatzen ari delarik (hitzen bitartez horrenbestez), morfema bat duzu gizaki hori, esaten, pentsatzen edo idazten duena “daramana” hain zuzen ere, "zakur" morfemak "zakur" adiera daraman ber.
Bestalde, errusiarraren pentsaera ez du larregi bortxatzen Laurent Bibard-ek iradokitako arrazoibide polit honek: egiak euskarri material bat behar du, giza burmuina. Gauza enpirikoak, behin adiera bilakaturik, bertara datoz. Giza jolasik sakonena, egiaren bilatzea, norbera “egia” hitza bilakatzeko ahaleginak erabakiko du hein batean. Horrela, norberaren gorputza, edo, zehazkiago, norberaren neuronak, adierazle bat izango lirateke, morfema bat, eta beronen adiera, hain zuzen, egia, edo esanahi ulergarri eta onargarrien garapen posible guztien artikulazio koherentea. Zentzu honetan, filosofoaren xedea berba bilakatzea litzateke.
Hortaz, jakintsuaren gorputza genuke egiaren euskarri materiala. Jakintsuaren gorputzak Izatearen zentzua barnebilduko luke, egia osatzen duten kontzeptu guztien adiera osoa. Alabaina, zentzua ez da soilik adiera gisa ageri, esentzia gisa ere ageri baita. Eta esentzia beti gauza baten esentzia izaki. Ondorioz, jakintsuaren gorputzak unibertsoko gauza guztiak bilduko lituzke. Inork ez baitaki zein den gorputz baten ahala. Horrelaxe lortzen du Kojèvek aspaldiko esperientzia mistiko bat, norberak guztiarekin bat egitearena, arrazionalki adieraztea. Honek Hegelen eztabaida Schellingekin oroitarazten badu ere Espirituaren Fenomenologia-ren Hitzaurrean, Kojèvek, Hegelek ez bezala, ez du gorputza ahazten, are gutxiago arbuiatzen.