Pitxerra apurtukeran

Kojèveri pitxer bat erori zaio, hautsi egin da. Pitxer osoa zeukan eskutan; hondakinak baizik ez daude lurrean. Non dago, baina, orain, pitxer osoa? Orain ez dago eskutan, eskuak hutsik baitaude. Zoruan ere ez dago, bertan ez baitugu pitxer txirtxilatua baino. Eta, arretaz bilatuz gero ere, ez dugu inon aurkituko lehen osorik zegoen pitxerra. Hala ere, pitxer osoa nolabait bada, ez baita ezerez hutsa (hor ez baita pitxerrik, ez osorik ez hautsirik); beraz, puskatu ostean ere, nolabait osorik da, izan. Pitxer oso hau garbi bereiz baitezakegu hautsiriko pitxerretik, baita gainerako pitxerretatik ere. Eta, bera ez den guztitik bereiziz, adiera bakarrez identifika dezakegu.

Lehen gogoko bagenuen, orain ere izango dugu: “galera” konponezina izan daiteke, pitxerra ordeztezina izan baitaiteke, pitxer honexen ordezko beste edozein pitxer beste bat bailitzateke ezinbestean. Galdu egin dugu. Badakigu ez dugula beste inon aurkitu ahalko.

Dena den, nolabait badagoela onartu beharra dago, zer den esan baitezakegu oraindik; aldiz, ezerez hutsaren gainean ezin dezakegu deus ere esan. Maitea hil ondoren, haren “oroimena gorde” dugula esaten dugu, zenduaren izena ez dugula oraindik galdu. Izen honek, beste edozein izenak bezala, adiera bat du. Horrela, pitxer osoak, behin txirtxilaturik inon existitzen ez denak, izen baten adiera gisa dirau, zegoen kokagunetik eta beste edozein kokagunetik ere banatu baita.