Zabor kutuna
Zaborrak begirunea merezi du, biziak ezinbestean sortzen baitu zaborra. Parmenidesek Sokrates gazteari aholkatu zion gauzarik xumeenak eta baztertuenak ez arbuiatzeko, esaterako zaborra. Lévi-Straussek zaborrak hiriaren eta oihanaren artean egiten duen bitartekaritza lana nabaritu du, lanbroak lurraren eta zeruaren artean egiten duenaren gisakoa, edo errautsak etxearen eta ortziaren. Horrela, hainbat tributan ohikoa duzu errautsezko, lanbrozko edo zaborrezko amuleto edo kutunak erabiltzea.
Edozein gisaz, errauskailuen arazoa dugu orain, zaborra nola desagerrarazi. Roman Garmendia filosofoak gutun bat idatzi dio “Berria”ko zuzendariari hiena saldoak inportatzea proposatuz, zaborra jan dezaten.
Telezaborra deiturikoan, ordea, zein da zaborra, zein hiena? Kazetaria, ospetsua, programa, ikuslea? Ospetsu hil berri zenbaiten kaka nola ari diren astintzen kontuan hartuta, esan liteke telebistaren eta ikuslearen arteko harremana, zaborraren edo gorpuen eta hienen edo saien artekoa bezalakoxea dela.
Izan gintezkeen urretxindorrak, oreinak edota ziminoak; izan gintezkeen, Chandler-ek zioenez, “urrezko tximeletak hodei larrosetan jirabiraka” (“Ez adiorik”, Igela, 38 or., Olarra itzultzaile).
Baina hienak gara.