Kornerretik gol. Ronaldinho
Makaldu eta itsustu egiten ari zaigu futbola, ez baita azkenotan txutik ederrena ez soilik arrakastaz erabiltzen, baizik ezta saiatzen ere. Alegia, kornerretik efektu handiz jo baloia eta eskoadratik gola sartu, atezaina, atzelariak, ikusleak eta arbitroa bera txundituta utzirik.
Behinola Lopez Ufartek edota gure Txetxu Rojok berak horrelaxe sartu zituzten makina bat txitxarro. Baina orain indarra eta abiada hobesten dira abileziaren gainetik.
Ronaldinho salbuespen. Gure planetak zorte txarra du oro har, gizakiok gaizki egiten ditugu gauzak, baina hondamendiaren bihotzetik, Porto Alegreko favela txiro batetik Ronaldinho agertu eta globalizazioa onerako erabili du, telebistaren eta irratien bidez bizipoza eta itxaropena zabalduz baztertuen, zapalduen eta gosetien artean, eta baita jokalari brasildarrak eta afrikarrak erosten ditugun Lehen Mundukoon artean ere. Bizipoza finala ikusiko duten bi mila milioientzat, gizateriaren herenarentzat.
Futbol zelaian ematen du Ronaldinhoren lehen helburua ez dela etsaia azpiratzea edo gola kosta lain kosta sartzea, baizik ondo pasatzea. Aurrena poza; gero gerokoak.
Baina bizipoz hori ez du berezkoa, asko sufritua baita Ronaldinho. Zortzi urte zeuzkala hil zitzaion aita igerileku batean itota. Ronaldinhok bizipoza bere baitan egin behar izan du, asmatu eta eraiki. Maila altuko bizipoza da Ronaldinhorena, berehalakokeria alerik ere gabea, txit exijentea bere buruarekin.
Beno, agian ez. Berriki galdetu diote zein den bere irribarre zoragarriaren ezkutuko sekretua eta erantzun du ez dela irribarrea, baizik bere hortzen eta haginen eiteak behartutako keinua.
Edonola ere, bedeinkazio bat da gozamena helarazten duen Ronaldinho izatea munduan idolo. Izan zitekeen futbolari gerlari menperatzaile horietako bat, edota sakrifizioa, lan gogorra, izerdia eta martirioa transmititzen dituena, eta okerragoa litzateke.
Ronaldinho da kornerretik gola sartzeko txuta berpizteko aski soltura duen jokalari mundiala.