Pasaia Blues

“Pasaia Blues”eko ametsen aldean, beste eleberrietakoek gehiago ematen dute amets interpretatuak amets gordinak baino. Ohiko ametsen antz handiena dutenak Canorenak dira. Bestalde, Irenek eta Laura Garatek ez bezala, “Pasaia Blues”eko Martak eta Olatzek ez dituzte beren ametsak gidatuko; bestelakoa da beren indarra, txatarrari eta zulo beltzei uztartua.

Ametsik babesgabeenak, iragazkirik gabekoenak, Atxagaren pertsonaiek egiten dituzte, Carlosek eta Irenek zehazki, hauek dira kanpotiko sentsazioen eragina ametseko irudietan gehien nabaritzen dutenak. Pertsonaiarik itxuraz autistenak, beren baitan bilduenak, sonanbuluenak dira paradoxaz mundutik datozen sentsazioei irekienak ametsetan.

Atxagak sentsazioetan jartzen badu arreta, loaldi bereko hautemateen eragina baldin bada erabakigarri, orainak eragiten baditu ametsaren irudiak (neurri batean, noski, eta beste idazleen ametsekin alderatuz: ikusi dugunez, gomutek eta igarpenek ere garrantzi handia dute Atxagaren ametsetan), Canok aldiz iraganari emango dio garrantzi gehiago, eta ez horrenbeste sentsazioei baizik ipuinei, gogoetei, irudikapenei. Canoren ametsetan Olatzek, Patakik eta Martak aurreko egunetan gogoan erabilitako irudiak poesia biolento batez elkarlotuko dira. Canorentzat iragana ez dugu atzean uzten, baizik alboan eta gainean daramagu gurekin batera.

Martak, Olatzek eta Patakik, egunez esna-esna dabiltzanez, Carlos ez bezala, kontzentratuagoak eta ametsagoak izango dituzte gero gauez ametsak, kontrolagaitzagoak, inoiz ez dira ohartuko amets barruan ametsetan dabiltzala, burutik ez zaie pasako beraz ametsa zuzentzea, luzatzea edo desegitea.