Poesia krisian

POESIA KRISIAN

            Ez naiz oso poesia zalea. Ziurrenik, behar baino gutxiago irakurri dudalako. Ziurrenik, ulertzen ez dudalako eta ez dakidalako egiten. Ipuinak gustatzen zaizkit, hori bai. Baita eleberriak ere, beti ere lodiegiak ez badira. Saiakera irakur dezaket, kronika historikoa, abentura liburuak… Eta azken bolada honetan antzerkiari jaramon egiten hasi natzaio. Baina poesiak ez nau gehiegi erakartzen.

            Ez nago harro, baina ezta lotsatuta ere. Datu objektibo bat baino ez da.

            C’est la vie.

            C'est la vie, mon amour!

            Eta hala ere... inbidia diet poetei.

Izan ere, poetek izen ona baitute. Poeta bat bada nor. Poetek –hala onek nola txarrek- badute zerbait berezia… nola esango nuke… badute ukitu bat… ipuingileok ez daukagun zerbait… saiakeragileek sekula izango ez duten zerbait… eleberrigileek ere nekez lortzen dutena…

Beno, nahikoa da itzulinguruka ibiltzeaz!

Poetek ez dute liburu ziztrin bakar bat ere saltzen baina, beste idazleok ez bezala, poetak kalera atera daitezke euren idatziak deklamatzera.

Joder, zer gustura geratu naizen!

Lehengo egunean, urrunera jo gabe, taberna bateko terraza batean geundela poeta gazte eta eder bat hurbildu zitzaigun. Karpeta batetik poema bat atera eta eskura eman zigun. Eta jarraian, guk ezer esan gabe, idatzitakoa errezitatzen hasi zitzaigun.

Bejondeinala, neska!

Txanpon batzuk eman genizkion eta berak agur esan zigun irribarre batez.

Eta ni mira eginda geratu nintzaion begira ondoko terrazara zihoan bitartean, bere adats  kizkur beltzak eta bere ahots sendoaren indarrak erakarrita.

Zoragarria iruditu zitzaidan ikusitakoa.

Zorte on opa nion.

Aur revoir, ene maitea!

Nire lagun Felixek, ordea, une magiko hura txikitu eta errealitatera itzularazi ninduen esaldi bakar batez.

“Ikusten? –esan zidan-... Behar izanez gero horrek aterako dik bizitza aurrera… Hik segi hire ipuinekin tematuta, segi… pepelerdoa halakoa…”