NIRE EZINTASUNA
NIRE EZINTASUNA
Duela urte batzuk, San Jeronimo kaleko sotoan Harkaitz Canok maisuki gidatzen zuen literatura-solasaldietan parte hartzen nuen. Ez nuen gehiegi hitz egiten -inoiz Harkaitzek berak leporatu dit erretzeko pipa isilik egoteko makulutzat erabili izana, eta ez zaio arrazoirik falta- baina asko ikasten nuen. Solasaldi haietan gehien gustatzen zitzaidana zera zen, liburu bat irakurri ostean buruan nituen sentsazioak zein ideiak solaskideen ahotsetan entzutea.
Literatura dut gustuko baina ez naiz oso iaioa literaturaz hitz egiten. Beno, oro har, ez naiz oso iaioa hitz egiten, ez literaturaz ez eta beste arteez ere. Egia da badakidala zerbait literaturaz eta egia da, halaber, idazletzat daukadala nire burua. Ofizioa eta teknikak ezagutzen ditut, bai, baina zoritxarrez idazteak ez nau kritiko on bihurtu. Eta gauzak horrela, iritzia eskatzen didatenean oso gutxitan gainditzen dut "gustatu zait/ez zait gustatu" bikotearen langa.
Solasaldietan, ordea, aukera izaten nuen nik sumatu bai baina adierazi ezin nituen ideia horiek entzuteko.
- Ahh, bai!! Horixe bera da nik pentsatzen dudana!!
Urte asko dira literatura-solasaldi batean parte hartu gabe. Gehiegi, aukeran.
Solasaldiak jada ez dira solasaldiak, ezpada irakurle klubak.
Harkaitz Canok hirugarren aldiz irabazi du Euskadi Saria.
Baina nik berdin jarraitzen dut, artearen aurrean ditudan sentimenduak ondo transmititu ezinik...
Agian horrexegatik, atzo, "Loreak" pelikula euskaltegiko ikasleekin ikusi ostean, San Jeronimo kaleko sotora joan nintzen zuzenean. Donostia Kulturako atezainak esan zidanez, Harkaitz ez da handik pasa aspaldi honetan.
- Eta nik ezin dizut lagundu -esan zidan atezainak-. Ez dut pelikula ikusi.
Etxera joan nintzen burutik zebilkidan hitza behin eta berriro errepikatuz.
Ederra... Ederra... Ederra... Ederra... Ederra...
Horrekin nahikoa balitz bezala...