GALDUTAKO BATAILA
GALDUTAKO BATAILA
Jakin bagenekien bataila galduta genuela. Jakin bagenekien txalupatxo bat baino ez ginela tsunamia noiz etorriko zain, eta, hala ere, eguna ahalik eta gehien atzeratzen saiatu ginen. Denborak, baina, ez du barkatzen.
Ene lagunok, gure alaba Garazik badu esku-telefonorik. Bere ikasgelako azkena izan da telefonoa eskuratzen.
Ez ulertu gaizki. Ez nago esku-telefonoen aurka. Are: tresna baliogarritzat daukat egungo gizartean mugitzeko, hamaika aukera eskaintzen dizkiguna. Baina haur baten eskuetan aukera arrisku bihurtzen da eta tresna arma.
Kontua haurra lokalizatuta egotea baino haratago doa. Kontua "amonaren etxera autobusean bakarrik joan behar du eta badaezpada..." soilik balitz, gure seme-alabek edozein telefono ziztrin erabil lezakete. Baina ez, internet duen smartphone bat behar dute. Argazki kamera on bat behar dute. Whatsapp behar dute. Pantailarik onena eta prozesadorerik bikainena.
Eta zer nahi duzue nik esatea, 43 urte ditut eta maiz zalantzak ditut nola jokatu behar dudan jasotzen ditudan mezuen aurrean, zalantzak ditut sare sozialetan parte hartzeko garaian, hitzen eta irudien botere ikaragarriak kikilduta bizi naiz, jakin baitakit esaten, idazten eta erakusten dudan oro nire kontra erabili ahal izango dutela...
43 urte ditut eta horren jabe naiz. Alabak 12 urte ditu eta, oso azkarra den arren, ez dut uste horretaz jabetuko denik. Eta, hala ere, bizitza izorra diezaiokeen arma bat oparitu diot.
Galdu dugu bataila,bai, baina gure alabak erabilpen-kontratu bat sinatu behar izan du gure porrotaren truke. Kontsolamendu eskasa, badakigu, baina okerragoa zatekeen ezezko batek margotuko zukeen panorama.
Gogora dezagun Garaziren aita pipa erretzen duen eta txapela erabiltzen duen idazle frikie bat dela.
Nahikoa motibo bada barre egin diezaioten.
Telefonorik gabe uztea zuzenean bazterketa sozialerantz bultzatzea litzateke...