DETAILEAK
DETAILEAK
Joan den astean Loquillo kantariarekin egin nuen topo Donostiako jatetxe "Michelin" izardun batean.
Beirategitik Zurriola hondartzaren edertasuna genekusan. Hotza gorabehera, surflariek olatuen gainean egiten zuten hegan, paseoko ibiltariek maracuya eta limoizko izozkiak jaten zituzten, udaltzainak auto elektriko eta jasangarrietan paseoan zebiltzan, txirrindulariek semaforoak errespetatzen zituzten eta txakurrek txanda eskatzen zuten han-hemenka barreiatutako "pipican"-etan.
Dastatzen ari ginen ardoaz galdetu zidan Loquillok.
Aipatzea zuen beste gairen bat, nik zer dakit, musika, literatura, zaborraren gaikako bilketa, bosgarren edukiontzia, edota angularen tamaina, jakina baita donostiarrok jantzita gaudela gai horietan guztietan. Baina ez, ardoaz hitz egin zuen.
Bikaintasunetik gertu, erantzun nion.
Handik gutxira enpresari bat hurbildu zitzaigun. Datuak ez zeukala bestelako garrantzirik gaztigatu zigun. "Hemen nago, ergo, langabetu soil bat izan ninteke". Enpresaren mundua arrotza zaidanez, krisiaren bukaeraz galdetu nahi izan nion baina une hartantxe zerbitzariak oskola ere jangarria zuten muskuilu batzuk ekarri zizkigun eta, ahoa bete hortz zein muskuilu, galdu nuen galdetzeko aukera.
Halako batean, kantariak bere bizilekuaz hitz egin zuen. Antza, Lasarte utzi eta Grosen bizi da orain. "Etxebizitzaren eskuragarritasunak bainoago Groseko pintxo-potearen kalitateaz xaxatuta".
Barre egin genuen hirurok.
Postrean -carpaccio de queso trufado con arandanos, espuma de manzana y helado de queso, ezinezkoa omen euskaraz ematea- burutapen barregarri bat otu zitzaidan.
"Dagoeneko ez duzu kamiorik beharko, ezta?" galdetu nion Loquillori.
"Grosen erraz aparkatuko nuke" esan zidan batere ironiarik gabe.
Txapela jantzi eta kontua eskatu nuen. Ordainduta zegoela esan zidan jangelako arduradunak.
National Geographic-ek horrelako detaileak ditu.
Poz-pozik alde egin nuen zoriontasunaren hirirantz.
Pozik, zorion-bitsetan eta esne-mamitan...