600 metro
600 METRO
1993an hasi nintzen AEKn lan egiten.
22 urte. Bizitza erdia. Milaka ikasle. 10 Korrika. Hamaika fotokopia. Ezin konta ahala bilera, ezin konta ahala txosten. Kamioikada bete eztabaida eta galtzak bete lan. 5 barnetegi urrun. 7 bat euskaltegi txukun. Txanda dezente txosna barruan. Trago gehiegitxo txosnatik at. Berrogeitaka ikasgela. Beste hainbeste arbel. Hirurogeitaka ikastalde. Kilometro askotxo. Dozena bat biltzar nazional aspergarri. Ehundik gora lankide jator. Kabroi gutxi batzuk. 1993ko 80000 pezeta eta koska. 2015eko 1000 euro inguru. Lagun franko. Etsai batzuk. Hainbat lagun-min. Makina bat ale ahaztutako aurpegien kutxan. Ale batzuk ezin ahaztuzkoenean.
22 urte. Bizitza erdia.
Eta ideia bat.
Ideia bat, inoiz aldatu ez dena, letania moduan txostenez txosten errepikatutakoa, mantra budista baten moduan buruz ikasia, fededunen indarraz sinetsitakoa baina fedegabeen ezintasunaz behin eta berriz atzeratua.
Ideia bat zeina, isil-isilik eta adi-adi geratzen bazarete, urrunean entzun dezakezuen haizearen firfirarekin batera.
Doakotasuna... doakotasuna... doakotasuna...
Aitor dut: 22 urte hauetan beti pentsatu izan dut doakotasuna ezin lortuzko helburua zela, ideia bikaina, bai, baina erabat ezinezkoa.
Amets ezin ukituzkoa, kimera lortezina, utopia soila.
Eta, batez ere, abstraktua.
Orain badakit oker nengoela: doakotasuna zerbait ukigarria da, neurgarria, kuantifikatzeko modukoa eta ez da abstraktua.
Gipuzkoan doakotasuna Abiadura Handiko Trenaren 70 metroko tarte txiki bat baino ez da.
Eta Euskal Herrian, zenbat "AHT metro"? Kilometro erdia? Hor inguru ibiliko da... 500 metro inguru. 600, gehienez ere.
600 metro.
Bi urtean behin 2500 kilometro korrika egiten duen herri batentzat, huskeria.