Konfinamenduaren harriak (+ lehiaketatxoa)

Gogoan dituzue Harriketarrak? Aspaldiko marrazki bizidunak bai. Pedro, Pablo, Wilma eta enparauak harrizko trepetxuz inguratuta bizi ziren neolitiko bete betean. "Picapiedras" ezizena jasotzeko boleto guztiak erosten nabilela jakinean, hona beste adibide bi aldatzera nator neolitikoa XX. menderarte luzatu zuten hargin haiek dibulgazio-saio hau eta gehiago ere irabazita dutelakoan. 

Inguru hauetako negu heze, hotz eta luzeak  aberea ikuiluan sartzera behartzen du abeltzaina. Eguraldiaren gaiztakeriaz gain, paraje malkar hauetan abelburu handien apatxek lursailak zulatu eta hondatzen dituzte. Horrezaz gain, belardiak ere deskantsua behar du udaberrian indarberrituta etorri dadin. Ondorioz, ganadua neguan konfinatzeko ohitura izan da baserrietan. Kortan, buru bakoitza bere tokia izaten du etzateko eta jateko bere aska, edo ganbela. Azken hau munta handikoa da, zergatik eze animalia udan bildutako belar ondu preziatuarekin mantenduko denez, ezin da gramorik ere galdu hankapeetan. Beraz, ondo itxi behar da behi edo txahalaren lepoan bazka-galerarik ez egoteko. Horra beheko argazkian, aspaldikoek inguruak  eskeinitakoarekin aurkitutako aterabidea: harrizko ganbela.  Sinesgaitza den arren, adardunak asmatzen zuen burua sartu eta ateratzen hain tarte estutik, lepoa berak zekien bezela bihurritzen, gosea lagun.

Despedidarako birus-itxiladia arintzeko lehiaketa xumea:

Ea nork asmatzen duen beheko irudiko harlauza landuaren erabilpena zein zen. Gurean bi daude horrelakoak. Egun, itxitura modura berrebilita badago ere, ez da hori bere jatorrizko funtzioa ( abereak ez dira aparte orain ere). 

Asmatzaileari  lagunarteko ogi-gaztai-sagardo otordua. Etxealdia amaitu bide  denerako, jakina. Eutsi goixari!!!