Bi txio tiro bakarraz.

"Belar txarrak" esaten zaie lurgorria babesgabea estaltze-lanetan  banguardian iharduten duten landare goigaikarrioi. Soroan nola, basoan ere antzera gertatzen da haizete, eurite edo sute batek lurzorua biluzten duenean. Sortutako zauria sendatzera ekosistemak bere "plaketak" bidaliko ditu. Egun gutxi batzuren buruan (hutsaren hurrengoa baso heldu baten bizitzan) landare-geruza finak estaliko du soil-gunea.

 Horixe bera gertatu ohi zaigu baratzean eremu bat gorritzen dugunean guri komeni zaigun barazkia ekoizteko. Gero eta lur emankorragoa izan,  landare inbaditzaile eta oportunista gehiago izango dugu. Belarron presentzia oparoa lurraren emankortasunaren seinale da hortaz.

Eta sarrera guzti hau zertarako? Gure etxeko esaera  baten mezu bikoitz eta irmoa uler, eta zuek zeuok osa dezazuen:

Garai batean, soroan arto-sail handiak izaten ziren. Laupabost lagun elkartu eta ilaran jarrita, barrenetik hasita jorratu egiten genuen; hau da, aitzurraz artoa ukitu gabe inguruko "belar txarrak" kentzen genituen, tarteka eskuaz tira eginda. Arestian esan bezela sail handiak ziren, egunetako lana izaten zen eta goeneko ertzera iritsi orduko, garbitutako barrenean,  "belar txarrixak" berriz be temati ernetzen ziren  artoarekin lehian. Bijorra eman behar zitzaion, eta  hau arinagoa izan arren, gaztetxoak ginenontzako benetan etsigarria izan ohi zen. Alferrik ari ginenaren sentipenarekin, itzalean eserita begirale  zegoen aitajaunarengana jo eta gure penak kontatu ondoren, hara zein izan zen bere erantzuna (baietz zeuk osatu):

"Umeak negarra eta artoak ........"

Ehiztari amorratuak bi txio zorrotz tiro bakarraz.