Telefonoaren doinura
Britainia Handian ia bost milioi lagunek egiten du dantza. Futbolaren
ondoren jende gehien erakartzen duen aktibitate fisikoa da.
Dantza-klasikoa, garaikidea, aretoko-dantza, bio-dantza, break-dancea,
sabel-dantza,... Aukera-sorta zabal guzti hori, ia berbera da munduan
barrena. Abontzan hip-hopa egiten duenaren lengoaia bera darabil
Brixtonen edo Magentan dantzatzen duenak.
Ahozko lengoaia,
euskara, normalizatzeko kalera atera eta testuinguru guztietan
erabiltzearen garrantziaz ohartuta gaude. Gure lengoaia koreografikoa
ere, euskal dantza, gutxitasun egoeran dago. Euskara bera baino
baldintza okerragoetan dagoela esango nuke gainera, ez baitu haren
errekonozimendurik, ez zaio aitortzen balio handirik eta gainera ez dago
dantza egoera diglosikoan egon daitekeenaren kontzientziarik. Euskal
Kultura zer den eta zer ez den definitzen denean hizkuntza, euskara,
izaten da irizpide sendoena. Hitzezko komunikazioa erabiltzen ez duten
lengoaiak definizio horretan bigarrenmailan, itzalean geratzen dira.
Dantza euskal kulturaren osagai dela ez da zalantzan jartzen, baina ez
da lehentasunen zerrendan ageri.
Herri batzuetan hasi dira
batzuk radiokassete handia kalean jarri eta euskal dantzak egiten.
Donostian, Bulebarrean ikusi ditugu orain gutxi. Gure etxepean oraingoz
Beyoncerekin jarraitzen dute. Abontzako eremu berdea berreskuratu eta
telefonoaren doinura Jeniffer, Izaro eta Aner mutxikoak dantzatzen
hasten ez diren bitartean etorkizun beltza izango du euskal dantzak.
Euskararen egoera arduraz bizi dugu, zer esanik ez zenbaitek museora
kondenatu nahi duela antzematen dugunean. Dantzarekin ez dugu kezka
hori, museoetan ere ez baitago tokirik beretzat.
Argia,
2010-04-25