Sueltuan eta librian
Arrate eguna ondiokan be. Illuntze aldera Egan. Guk esan biharko bagendu, ondo pasatzeko egokixa, aproposa erromerixia. Holako baten, ño, fandango eta arin-arin bati ekingo detse eta guk, dantza taldekuok, batzuok beste batzuongana arrimau, korro haundi bat eiñ eta hantxe jardungo dogu sueltuan, pozik, eta akademixan ikasi dogun aldetik, danok igual txamar. Eta ostiango jente asko, begira. Erromerixia espektakulo bueltau da orduantxe.
Ensaioko izardixak lagun erain gintxuan aspaldi dantza taldekuak, eta guretako ha Arrateko momentua, konparaziñuan, afarixa eitxiaren modukua da; gaiñera, guk ez detsagu inbitaziñua iñori negatzen. Pegia da korro itxixan eta danok antzera einda, molde bat ipintzen dozula —nahi barik, gu orduan geurera gabiz eta— eta, beste alde batetik, hori moldiori ez darabixan jentia —nahiz eta ritmua eta beste pauso politx-asko batzuek be dotore markau— erromerixatik kanpora, baztartuta, sentidu leikiala.
Jarrera bixak, ulertzeko modukuak; oiñ, guri ez jakuz exklusibidadiak gustatzen. Ha ez da Dantzari Eguna. Ha erromerixia da eta Zu maixu on —aupa Egan!— eitxen dogun gogo eta arte berberakiñ, igual ein biharko genduke Andre Madalen danok. Bakoitxak urtetzen detsan moduan. Gauza bakarra eskatzen ei zetsan Eibarko bandako direktoriak Plaentxiakuari San Juanetan jotzera etozenian: jotzen dozuena, jotzen dozuela, danok batera amaitzia! Ia ba, Sanandresak bertan dakaguz eta.
Enrike Izagirre eta Oier Araolaza