Men(p/d)ekotasuna
Beste gauza baten bila ari nintzela, Marc Masip psikologoaren hitzekin egin dut topo gaur nahigabe (interneten gaitza: askotan alde batetik bestera saltoka ibiltzen naiz, azkenean, zerren bila ari nintzen ere ahaztu arte). Kontuak kontu, arreta deitu dit elkarrizketaren titularrak: "Teknologiaren esklabo egin gara", dio psikologoak. Bertan, teknologiaren mendekotasunak eragindako nahasmenez hitz egiten du, norbanakoaren gaixotasun eta gizarte (ia) osoaren desoreka gisa. Hemen elkarrizketa, irakurri nahi izanez gero. Beste edozein mendekotasunekin gertatzen den bezala, azkenean, sarearekiko atxikimendua (etengabe konektatua egon beharra) izebergaren tontorra baino ez da.
Txantxetan edo erabiltzen dugu guk hitza gure artean; “mugikorrari adikzioa diozu… (zuk utzi eta bi minututara hori aurpegiratu dizuna dago pantailari so eta hatzak teklatuan dantzan) ”, “mahai gainean utziko ditugu denak eta mugikorra begiratzen duen lehenengoak ordaintzen du erronda (tabernan giroan; inoiz bete ez dugun mehatxua, bestalde)”. Baina nago mendekotasunaz baino menpekotasunaz ari garela, eta horretan nintzela duela pare bat aste El Pais egunkarian irakurritako artikulua etorri zait burura: Dan Dennett filosofoaren hitzak interneten balizko kolapso baten inguruan.
“Sarea erori egingo da, eta izu-boladak ezagutuko ditugu. Gure aukera bakarra lehen 48 orduak bizirik irautea da. Horretarako, salbamendu-txalupa bat eraiki behar dugu”. Interneten sorrerarekin (ia) desagertu den erakunde sareak (elizak, kongregazioak, elkarte sozialak…) berreskuratu behar ditugula egoera horretan bizirauteko nabarmentzen du Dennettek.
404 global horrek harrapatzen banau zer egingo dudan pentsatzen jarri naiz. Hasteko, ezingo nizuen hau kontatu. Auskalo zer pasatuko den, agian, arrazoi izango du baina oso txarra naiz etorkizuna imajinatzen (edateko urik gabe geratzen bagara, Palma hondoratzen bada edo Goenkale amaitu). Horregatik, benetan arreta deitu didana filosofoak esandako hurrengoa da:
“Zoragarria da internet baina kontuan hartu behar dugu inoiz ez garela zerbaitekiko hain mendekoak izan. Inoiz. Pentsatzen jarriz gero, nahiko ironikoa da honaino ekarri digun horrek harrizko arora eraman gaitzakeela”. (Konexiorik gabe, akabo men(p/d)kotasunak… badu kaosak tentagarritik zerbait bestalde…)
