Hobe isilik?
Eta jainkoak bloga asmatu zuen. (…) Orduan, “eskriblogroa” sortu zuen: psikoanalisiaren presa den lumadun munstroa; bakarrizketalari eta editore artean, erdibideko. (Jorge Harmodio).
Eremu zabala da, izatez, bloga. Bi alderdik markatzen dute bere norabidea: egilearen irizpideak, batetik, eta irakurleen parte-hartzeak, bestetik (Frey, 2006). Horren barruan edo horrez gain, autore gehienen iritziz, bada, blogak beste narrazio batzuetatik bereizten dituen ezaugarri bat: blogariek sarreretan utzitako arrasto pertsonala. Intuitu personae.
Benetako gertaeretan oinarritutako geure filmeko protagonista eta zuzendari izanik, ordea, badira kontatuko genituenak baina isilpean mantentzen ditugunak: Zer da, orduan, pribatua eta zer publikoa? Non dago muga? Zentsura, autozentsura eta gure bizitzaren erakusketaren arteko talka ote?
Jo dezagun zentsuraz ari garela. Demagun isildu nahi gaituztela eta guk berrasmatu behar ditugula hitzak, nahi duguna beste modu batera adierazteko. Kasu honetan, irakurleak borobildu beharko ditu hitzak, bera izango da lerroen artean irakurri beharko duena esanahia igartzeko.
Irudika dezagun orain, gu garela geure buruari hesiak jartzen dizkiogunak. Autozentsura, norbere barnean ematen den prozesua da (baita hedabide baten baitan ere), konturatu gabe batzutan; sarri, aldiz, kontakizuna guri buruzkoa denean, besteek esango dutenaren itzal luzearengatik. Izan ere, gertatu ohi da lotsarengatik, gure iritziarekin bat ez ote diren etorriko beldurrez eta beste mila arrazoirengatik esan nahi duguna guretzat gordetzea.
Blogosferaren kasuan, gainera, eman daiteke audientzia txiki batentzat idazten zaudela pentsatu, eta zure hitzek oihartzun handia izatea. Kasu horretan, gure irakurleak zein diren zehatz-mehatz ez jakitearen ondorioa da mozala jartzea.
Baina isiltasunak ez gaitu askeago egingo, ezta ziurrenik arrakastatsuago ere. Oro har, sua pizteko ahalmena interneten saritu ohi dugun zerbait da. Bidea urratzen dutenak ditugu gustuko, epel uzten ez gaituztenak. Euskarri eta narratiba berriei buruz, Luistxo Fernandezek zioen, aspergarriak ez izateko eta iritzi eta kriterio propioak sortu eta lantzeko. Ildo horretatik, Gorka Juliok honakoa erantzun zuen intelektualak Twitterren egon beharko ote zuten galdetuta: “(…) Loreak botako dizkiogu seguruenik, edo kritikatu. Baina, hori egin behar da: XXI. mendean zaude.”
Bi zentzutan, kritika bera ere lore delako batzuetan….
Irudia: Fabio Tellez (FlickrCC)