Ahots kritikoak: Zarata hilerrian

Blogosfera…. Diskurtsoa? Narrazioa? Edo, besterik gabe, zarata? Milaka ahotsek osatutako mundu mailako elkarrizketa? Ala lurra inbaditu duen eulien burrunba? Informazioaren demokratizazioa giltzarritzat hartuta egiten dugu fenomenoaren apologia; “infoxikazioa” eta  blogen abandonuen tasa altuarekin zimurtzen dugu bekozkoa. Azken bi alderdi hauek hizpide oraingoan, boligrafo gorria hartzeko txanda da gaur.

Itopuntutik gertu: Argi, infoxikatzeko arriskua

Arreta deitu didan artikulu batetik hasiko naiz. Horrela dio: “Gogoratzen al zarete telebistan bi kanal besterik ez genituen garaiaz? Orduan, egunak edo asteak behar zituen eskuz idatzitako gutunak bere helmugara iristeko. Egunkariek atzoko berriak kontatzen zituzten. Lagunekin mahai inguruan elkartzen ginen.” Edukien uholdean bizi gara egun, nahiz eta neurri batean, egunkariek oraindik atzoko berriak kontatzen dizkiguten (esandako beste batzuetaz ni ez naiz oroitzen…). Jarraitzen du: “Lehen leiho baten bitartez ikusten genuen mundua, orain milaka leiho zabaltzen zaizkigu aldi berean eta mundua sartzen digute gure ordenagailuan.”

“To Google” (googleatu?) aditza bihurtu zaigun honetan, itogarria gerta daiteke sarean bilatzen dugun eduki jario erraldoiari aurre egitea. Aurkitu bai, baina zaila egiten zaigu informazio hori ulertu eta geureganatzea. Era berean, ezinezkoa zaigu klik bakar batekin agertutako informazio guztia kontsultatzea. Eta horretan gaude, urteetan informazio gehiago izatea aberasgarria izango zela uste bagenuen ere, jario neurrigabea kaltegarria izan daitekeela ulertzen.

Bada, informazio gain karga hori XXI. mendeko zentsura gisa hartzen duenik ere. Dokumentazio lanetan nahi adina denbora eman arren, beti zerbaitek ihesi egin digun sentsazioa. Iritsi ezinak sortutako antsietatea. Behin testuinguru honetan kokatuta, alfabetizazio digitalean jarraitu beharko, gure ahalmen analitikoa handitu eta (des)informazioaren gizartean ito gabe igeri egiteko.

Ez da paraleloa, ez da ezinbestean bata bestearen eragile edo osagarri, baina badute zerikusirik; eduki anabasa horretan badira aspaldi funtzionatzeari utzi zioten sateliteak.

Caput: Itzali zaigu trobalari sena

Guk ere munduarekin zerbait partekatzeko dugula pentsatuta, sortu eta gogo handiarekin hainbat eguneraketaren ondoren, asko dira makaldu, ilundu eta itzali diren blogak.  Babesik gabe, zintzilik sarean. Prozesua uste baino ohikoagoa omen: Technoratik  2008an egindako ikerketa baten arabera, enpresak indexatuak zituen 133 miliioi blogetatik 7,4 milioi besterik ez ziren eguneratu aurreko 120 egunetan. 

 Klasean eskatuta sortutako zenbat blog, lau hilabeteko baten ondoren zintzilik geratu direnak? Agur esateko sarrerarik gabe sikiera. Zenbat, bizitzako etapa batean bidelagun izan ditugunak, baina garai berrietara sarrera ukatu diegunak? Jadanik aspertuta, denbora faltagatik, sormen eskasia edo besterik gabe, jada ez dugulako disfrutatzen, ez gaituelako “betetzen”.

Nik neuk ere baditut nire oroitarriak hor zehar. Arrazoiak hainbat: klaserako blogen kasuan, gainditu genuela esan eta momentuan bertan ahaztuak baina baita bestelakoak zergatiak, kontatzeaz aspertuta, bazterrean laga ditudanak.

Egun batean, hemendik askora, aurkituko du nor-nork, agian, blog hau. Orduan balore historiko- arkeologikoa eduki du. Bien bitartean gaiaren inguruko sarrera bat baino gehiago ez da izango… ziberespazioan, han zehar, geratuko dena ;-)

P.D Bere muga eta guzti, ez dut zalantzarik blogen komunikatzeko ahalmenaz. Blogosferan urteak egitea zenbaitetan gertakari gisa hartu dezakegun arren, aktibo eta eguneratuta mantendu diren horiekin asko goza dezakegu. Baita bidean geratu ziren horiekin ere…