Logopedia-arazo aspaldiko bat
Aspaldi ez dela, idazle katalan bati irakurri nion, elkarrizketa batean, bere ipuinetako pertsonaiak, orain dela urte batzuk, festarik festa ibiltzen zirela, norekin edo zerekin mozkortuko, non-zer sartuko, eta orain, berriz, bere pertsonaiak ospitalera joaten zirela, gurasoei laguntzera, biopsia bat egiteko. Horixe baita gure bizitzaren martxa, ezinbestean.
Atzo, txikitako lagun baten aitaren hileta. Adin, auzo eta ikastetxe berekoak biok. Hura ere, ni bezala, familia euskaldun batean hazia eta eskolan erdaraz hezia. Pantxiko Mari batean, Francisco bestean, gero Patxi bihurtu zen arte. Ez dut zapalketa linguistikoaren salaketarik egin nahi, nik neuk ez dut oroitzen batere traumarik, baina ez nuke esango guztiz inokuoa zenik hizkuntzen eskizofrenia hori. Nire lagun Patxi izan liteke adibidea.
Zurutuza zuen, eta du, abizena. Gure ume garaian, con zeta de Zaragoza ahoskatzen genuena, halabeharrez. Halako batean, berriz, Franco hil berri eta lasalletarrak aggionartzen hasita, euskarazko klaseak emateari ekin zioten. Eta horra, euskaraz erdaraz baino lehenago ikasi zuen hark, euskaraz hitz egitean ere zeta guztiak gaztelaniazko Zaragoza bezala ahoskatzen zituela. Irakasleak akatsa zuzendu nahi, baina mutikoak ezin, blokeo bat nonbait.
Orduan ez zitzaidan bururatu loturarik egitea baina orain (psikologiaz deus jakin gabe, eta Zapiain maisuak zuzen nazala oker baldin banago) begi bistakoa iruditzen zait logopediazko akats horrek zerikusia behar zuela lau urtez geroztik egunero-egunero bere abizena fonetika arrotz batez esanarazi eta entzunaraztearekin.
nik, berriz, oso kontziente izan gabe, desberdin ahoskatzen dut askotan nire abizena, rodriguez (gaztelaniaz) eta rodriguez (euskal azentoz); zein trauma mota ote daukat?