Kuba (11 ikusteko)

Hamabost urte inguru izan litezke ipuin luze edo nobela labur bat hasi nuela; bere garaian ez nuen amaitzeko aski kemen edo gogorik izan; gero, berriz, istorioaren tonua ez zetorren bat nire orduko kezkekin. Kontuak kontu, bertan behera utzi nuen. Orain, aldiz, Fidel Castroren erretiroa dela-eta, kontakizunaren hasiera ekarriko dizuet hona. Eskaerarik balego, jarraipena ere botako dut akaso...

Kuba (11 ikusteko)

Lehen kapitulua: Joxantonio eta Maria Pilar

1

Gure osaba Joxantonio ez da gizon ospetsua, inoiz ez diote elkarrizketarik egin egunkarietan; baina, familiako bazkaria izaten dugun guztietan esaten duenez, egunen batean kazetari bat etorriko balitzaio galdezka, berak jakingo omen luke hari nola erantzun.

“Badakizue nola izaten diren inerview horiek”, esaten zuen puruari tirakada bat eginez; gero, kea bota, besoak zabaldu, eta hala segitzen zuen: “Beti galdera berak. Galdetuko lidake: ‘Zuk zein izan nahiko zenuen?’. Eta nik: ‘Fidel Castro’. Batere zalantzarik gabe. Gero: ‘Zein da bete gabe daukazun ametsa?’. Eta nik: ‘Kuba ezagutzea’. Eta azkenean, hauxe galdetuko lidake kazetari horrek: ‘Eta momentua batez bista bueltatuko balitzaizu, zer gustatuko litzaizuke ikustea?’. Eta nik: ‘Mulata baten izter biluziak, montecristo baten orriak biltzen dituen bitartean’. Horixe erantzungo nioke”.

Familiako denak barrez hasten ginen. Gizonezkoek “Hi haiz hi” esaten zioten; emakumeek, “Ai, Joxantonio, Joxantonio”. Eta Maria Pilarrek, berriz, Joxantonioren emazteak, haserre ez baina apur bat lotsatuta, “Majaderoa halakoa” botatzen zion marmarka, “zure edadearekin…”.

“Ikusi, mulataren izterrak”, esango zuen ozenki Joxantoniok, barren gainetik, “baina ukitu, ukitu Maria Pilarrenak, gordin-gordinak”.

Maria Pilar, orduan, lehen baino lotsatuago geldituko zen, baina pozik, eta Joxantoniok izterrean atximur egingo zion esku batekin, bestearekin purua ahora eramaten zuen bitartean, begi zuriak ezerezean galduak, tirakada berriarekin Kubako tabakoaren lurrina barreneraino dastatuz.