Bizirik irtengo ote naiz?

Noizbait irakurri edo entzun nuen lau zirela pertsonaren oreka psikologikoari gogorkien erasotzen dioten aldaketak: dibortzioa, lana galtzea, minbizia bezalako gaitz larri bat, eta etxe-aldaketa. Lehenengo hiruretatik libre naiz oraingoz, baina laugarrenak harrapaturik nauka egunotan.

Ez naiz etxebizitzaz aldatu: lantokian ditugu aldaketak; lehengo tokian geldituko gara, baina, barrukoa goitik behera moldatuko dela-eta, gure paper eta traste guztiak edo zakarretara bota edo kaxetan sartu behar ditugu, ahalik txukunen, gero non zer gorde ote genuen galdurik ez ibiltzeko. Eta bada paperik nirea bezalako lantoki batean! "Denon artean mila kaxa baietz atera!" bota zidan lankide batek zalaparta honetan hasi ginenean, Durangotik bueltan. "Bai zera!" erantzun nion nik, baina uste dut berak irabaziko duela apostua.

Zer bota eta zer gorde erabakitzeko tiradera barrenak husten eta arakatzen zabiltzala, uste ez dituzun gauzak agertzen zaizkizu etengabe, eta oroimenaren nahiz ahazturaren mekanismo bereziez ohartzen zara bat-batean: "Kontxo! Hau hemen al dago?", esaten duzu batzuetan, eta bizi-bizi gogoratzen dituzu orduko kontu eta gorabeherak; beste batzuetan, berriz, arrastorik ere ez zer ote den armairuaren azpialdean azaldu den hori, ezta zertarako gorde zenuen ere.

Hamalau urte pasatxo dira mahai eta txoko berean lanean nabilela. Hamalau urteko historia, ordu gutxitan errepasatua. Ez dakit beste horrenbeste pasatuko diren hurrengo aldaketarako baina, hau ez da ez, pertsonarentzako martxa!