Errataren ederra
Idazle eta editoreon buruhaustea izaten dira testuetan deskuiduan pasatzen zaizkigun akatsak. Batzuetan zalantza ere izaten da, hutsa den edo ez. Lizardiren olerki-zati ezagunenetako batek hala dio: "Oi zein dan ituna / behera behar hau / nik ez nahi eguna / bihurtzerik gau". Poetaren lagun batek zioen "itun" hori gaizki-ulertu bati zor zaiola, idazleak "ilun" idatzi eta, inprimategian, nahastu egin zituztela orduko ortografian erabiltzen zen l gandorduna eta t letra.
Lizardiren beste poema-txatal bat da, sasoi honetako giroari dagokiona, "egur hezearen kea / goiak du kolore"; Koldo Izagirrek inoiz komentatu izan du ausardia falta izan zitzaiola Lizardiri bere konparazio eta metaforetan, zenbat ederrago eta sujerikorrago ez ote zen izango "hezur hezearen kea" idatzi balu. Letra bateko aldea, inprimatzailea nahastu balitz.
Egunotan zuzentzen nabilen itzulpen batean aurkitu dut errata harrigarri bat. (Ez dut izenbururik esango, ez bainaiz inoren lana maiseatzen ari). Hala zioen pasarteak: "Hori egitean gona altxatu zitzaion, eztarriak eta kulero urdin argiak agerian utziz". Jatorrizko testuan begiratu eta ikusi dut "eztarriak" dioen lekuan "izterrak" behar zuela, "lapsus calami" bat izan duela euskaratzaileak. Hala ere, esaldia berriz irakurri eta, zenbat ederrago eta adierazgarriago errata eta guzti!
Orain gogoratu naiz: testuaren zuzenketa-fasean ohartu nintzen "huts" horretaz; nahita egin ote zuen galdetu nion Peruri, eta berak ezetz, errata zela berez, baina bat etorri ginen biok mundiala zela, eta bere horretan uztea erabaki genuen.